Johann Bernhard Wiemann

Unkel Remus, Brör Matten hoog to Voss

Fro Goos stunn d‘r vör, up hör Buursdag ‘n Klootje to hollen. All de Kretüren van de Nahberskupp weren to Gast beden. Se muggen sük in hör Sönndagsstaat smieten, un ‘t mugg van hör Sönndags= maneeren verwachten wesen as in een grote Familje. Se muggen sük d‘r to verstahn, dat d‘r geen gnürren of bieten of gniesen of tosnappen geböhrde.
An de Fierdagsmörgen hoppde Brör Matten frohtiedig to ´t Bedd ut un gung bi, sük moi to maken. He kämmde sien Haar up sien Lepels liek. He dreihde sein Baart. He bösselde de Strohspieren to d’ Steert ut. Denn bekeek he sük in de Spegel. He knippoogde mit een Oog sük sülven to un smüsterde, wieldat he wuß, dat up disse Verjahrsdagsklottje he allennig as ut ´n Ei pellt utseeg. Brör Matten settde sien Hood up un weer d‘r up an, up de Dör totogahn, as hum buten Dörs ‘n Rüsseln in de Bladen to Ohren kweem.
„Hmm….”, sä he un stook sien Lepels up. He sliertjede up de Tippen van sien Töhnen an ‘t Fenster, heel sachtjes un keek ut. Kiek ins! Wat anners muß he achter ‘n Boom vörstahn sehn as de Tipp van Brör Vossens Steert!
”Oh, ho!” sä he. “Disse Voss is over wat ut, man neet over wat Goods.”
Brör Matten seeg noch wat mehr un mook ut, dat Brör Voss up dat Elm-un-dartigste updönnert un in sien beste Fierdagsbüx komen weer. Nu gung Brör Matten mit sük to Rade.
„Disse Voss ist ofgünstig un sitt vull van Achterdocht. Dat ‘s, wat d’r mit hum is. He kann ‘t neet lieden, dat ik to de Klottje gah. He will vörgeven, dat wi Frünnen weren, un dat wi mit ‘n anner na ‘t Huus van Fro Goos gahn wullen. Man he hett in de Kopp, mi quiet to raken, ehr wi d’r anlangt sünd, dat ‘s so seker, as ik Matten heet. Hmm...,nu..., ik hebb ok ‘n Plaan.“
Un so gung he to Wark. He leggde sük nah bi de Dör up de Grund un begunn to ssieken.
”O— o—o-—o—o, och—och-—och—-och, o—o---o—-o, ik bün so seek! O—o—-o, wat bün ik krank.” Büten Dörs lüsterde Brör Voss. He truck sien Brägen kruus. He weer neet verwachten west, Brör Matten krank vörtofinnen, un dat mook Kinkels in sien Plaan. Vörsichterg kweem he de Dör nahder un tickerde an -blimm!-.
Brör Matten ssiekde feller.
„O—o-—o, och—och—och, well tickert daar an mien Dör?“
„lk. Dien gode Fründ Brör Voss. Ik koom d‘r langs, di to de Klottje van Fro Goos oftohalen.“
„Bedankt, Brör Voss, man ik bün to seek, mittogahn.“
„Och wat, dumm Tüg, Brör Matten, nu maak ‘t man neet so leep. Du sa‘st wohl gau weer ut anner Ogen kieken.“
„Nee, nee, Brör Voss, ik bün leep, leep krank. O—o——o, o—o—o!”
Brör Voss wuß heel net, wat d‘r nu to doon weer. He gung vör Dörs up un daal un simeleerde un doch na. ‘t harr hum in allens ´n Stick d‘r vörstoken, dat Brör Matten so labeet d‘r leeg.
„Ik mutt eets sehn, wo ‘k hum an d’ Sied krieg!“ sä he to sük sülvst, „wenn ´k hum man blot bit hen to de Brügg over de Kreek kriegen kann, kann ‘k hum d’r man so insmieten. Wieldat he so krank is, sall he seker futt versupen.“ Brör Voss harr man ´n smerig Gesicht „Man eerst mu ‘k hum to d‘ Huus utkriegen!“
Brör Voss gung up de Dör to un tickerde weer - blamm -!
“Du kannst neet anners, as to de Verjahrsdagsklottje mitkomen, Brör Matten,” sä he kumpelsant. “Ohn di word d‘r nix neet van.”
“Man ik kann neet, Brör Voss, ik kann man sühnig Iopen.“
„Daar maak di man nix ut, Brör Matten. Büst du to krank to lopen, draag ik di. Ik sall di woll in mien Arms hendragen.“
Brör Matten gniffelde vör sük hen, wieldat he nu wuß, dat sien Plaan ansloog.
„Bedankt, Brör Voss“, sä he, „dat ‘s baldaderg kumpelsant van di, mi antobeden, mi d‘r hentodragen, man ik bün benaut, umdat du mi fallen lettst. O—o——o, o—o-—o, ik bün so seek!“
“Ik sall di woll neet fallen laten, Brör Matten, man bitt di de Angst, nu, laa‘ ‘k di up mien Rügg rieden.“
„Bedankt, Brör Voss, man ik hebb Nood, van dien Rügg ‘runnertofallen. Rieden ohn Sadel trau ´k mi neet to. Ik bün so ‘n seke Matten.“
Brör Voss, de wull d‘r nix van weten, sük ´n Sadel uptoleggen, man he muß ja man Brör Matten to d‘ Huus ruutkriegen, wieldat he hum anners neet to de Kreek kriegen un hum ofsupen taten kunn. He gniesde mit de Tannen.
„ ´t sall mi ´n Vergnögen wesen, mi ‘n Sadel uptoleggen“, sä he.
Nu wingerde Brör Matten, as wenn ‘t all leper mit hum wurr.
„Ik bün ‘n schrickelk seek Matten, un ik mugg ‘t neet angahn laten, dat du vör wat torüggschöidest un mi up de Padd smeetst. Een Sadel is neet genoog. Toomtüg mu‘ ´k d‘r bi hebben.“
Do wurr Brör Voss vergrellt bit in de Hacken, man he harr sien Kopp d‘r vörsett‘t, Brör Matten to d‘ Huus ruuttoknegen. Sien Aam bleev hum hast weg, un he dee ´n depe Sücht un sä:
„ ‘t sall mi ‘n Pläseer wesen, Toomtüg antoleggen, Brör Matten, man du kannst mi blot bit hen to de Brügg, de dar over de Kreek föhrt, rieden. Daar mußt du ofstiegen un d‘ lesde Enn van de Weg to de Klottje muß d‘ man footeeren.“
Nu griende Brör Voss breed over ‘t hele Muul, wieldat he wuß, dat de Brügg de Stee weer, Brör Matten - phitsch!—platsch! - in ´t depe, depe Water runnertosmieten.
„Dat ‘s moi. Daar sa‘ ‘k woll ofstiegen“, sä Brör Matten, „dankenswert, Brör Voss. ‘t mag ja wesen, dat ‘t mit mi bit darhen alls ‘n bietje beter worden is, wenn wi bi de Kreek ankomen sünd.“
Un Brör Voss bösselde weg, sük antoschirren.
Brör Matten, he floog up van de Grund, un wat he dee, weer, to de Schapp to ielen, sük sien Paar Sporen heruuttohalen un de in de Taske glieden to laten. Denn nohm he sien Banjo in d’ Hand un ‘n Struuß van moje Buskblömkes, de he al för Fro Goos tosamenstoken hatt harr. Totesd wickelde he sük in ´n wullen Deken, umdat he andonelk seek utsehn mugg. Na ´n körte Tied hörde he Brür Voss torügggaloppeeren. Brör Matten gung to ‘t Huus ut. Brör Voss stunn d‘r all to wachten, sadelt un uptoomt, uptakelt as ‘n Zirkusponnie.
„Nu to, Brör Matten”, reep he. “lt ‘s Tied van gahn. Da de Deken of un kruup up.“
„Mien Deken mu‘ ‘k umlaten“, sä Brör Matten un bibberde ´n bietje wat. „ ‘k kann ´t neet d‘r up ankomen laten, mi ‘n Verkollen antohalen.“ Un so truck he sük langsam hoog in de Sadel.
„Wees ‘n bietje vörsichterg mit mi, Brör Voss, ik bün ‘n seke Matten.“
Brür Voss truck los. Brür Matten, de seet d‘ r schraa in de Sadel, rüddelt un schüddelt, jöselnd un stöhnend, as wenn ‘t mit hum al leper un slimmer wurr. Brör Voss slickmundjede. He kunn ‘t heel neet ofwachtden, bi de Brügg antokomen, waar he Brür Matten herunnerstöten un ofsupen laten wull. Woll seker, he trappde und trappde, un na ‘n körte Tied weren s‘ daar. Brür Voss bleev stahn.
„Wi sünd d‘r, Brör Matten. Dat ‘s de Stee, war du runner mußt. Stieg of!“
Dat Klucksen van ‘t Water unner de Brügg weer Musik in sien Ohren, un he griende smerig.
Abers Brör Matten, de kanterde un dreihde sük in de Sadel, as wenn he ofstiegen wull. Man klaar, he dee nix anners, as sien Sporen ut sien Taske to halen un de antodoon.
„ ‘n Menüt nach, Brör Voss. Wacht evkes. ‘k mutt de Deken noch quietworden.“
„Maak ‘n bietje futt, Brör Matten, nu to!“
Brör Voss kunn ‘t neet ofwachten. He stampde up de Grund un kaude an dat Bitt.
„ ‘n Menüt noch, Brör Voss, nett noch ‘n paar Sekünnen.“
Do weer Brör Matten sowied. He goide de Deken an d‘ Sied up de Grund. He smeet sük in de Borst.
„To, Voss! Hü!» reep in ‘n grelle Taal. Un so truck he sien Hacken hoog un -prrr!- stöttde he de Sporen Brör Voss akkraat tüsken de Ribbens!
»Au! Auuuh!« brullde Brör Voss up. He reet un raasde! He mook hoge Sprungen un Sprangen un krumme Puckels, man elksmal, wenn he sien Rügg boog, stöttde Brör Matten de Sporen hum harder in de Sieden.
Brör Voss snövde. Denn sprung he up un -klabister, klabaster- galoppeerde he of.
Brör Matten, de wunk mit sien Hood. “Jippii, jippii!« reep he ut. He rede de Voss nett as ‘n Cowboy. He dreev hum liek up de Poort van Fro Gosens Huus an.
De Kretüren, de daar up de Klottje aI tosamenkomen weren, drungen sük an de Poort tosamen.
“Dat ‘s Brör Matten!“ repen s‘. “Kiekt ins! Du leve Tied! He ridd Brör Voss!“
Brör Matten, de dreev Brör Voss liek vör ‘t Huus. Denn mook he ‘n deep Kumpelment, mook sük naamkündig un overgaff Fro Goos de Struuß van Buskblömen.
„Moin, moin, leve Lü!“ sä he. „Staht mi ‘t noch evkes to, mien Riedpeerd antobinnen.“
Domit sprung he van Brör Voss runner un bunn hum to ‘n Pahl.
0ll Brör Voss weer so möi, dat sien Tung to ´t Muul ruuthung, sien Steert up de Grund full un geen Aam genoog kreeg, een Woord to seggen.
Denn greep Brör Matten na sien Banjo, un he paradeerde middenmank de Klottjegasten, spölde up de verstimmtde Snaren un sung:
Wat Lü reisen mit Gepack,
wat Lü reisen licht.
Wat Lü reisen hoog to Peerd,
wat Lü reisen slicht.
Wat Lü hebben ´n Kuutse,
‘n Kutsker ok för ‘t Spann.
Man ik reis‘ to ‘n Klottje
up 0ll Brör Voss heran.

Vorheriger TitelNächster Titel
 

Die Rechte und die Verantwortlichkeit für diesen Beitrag liegen beim Autor (Johann Bernhard Wiemann).
Der Beitrag wurde von Johann Bernhard Wiemann auf e-Stories.de eingesendet.
Die Betreiber von e-Stories.de übernehmen keine Haftung für den Beitrag oder vom Autoren verlinkte Inhalte.
Veröffentlicht auf e-Stories.de am 28.03.2004. - Infos zum Urheberrecht / Haftungsausschluss (Disclaimer).

Der Autor:

Bild von Johann Bernhard Wiemann

  Johann Bernhard Wiemann als Lieblingsautor markieren

Bücher unserer Autoren:

cover

Vorwärts in die Vergangenheit - Korrigiere deine Fehler von Jürgen Berndt-Lüders



Ein alter, kranker Mann versucht, sich selbst in der Vergangenheit zu beeinflussen, gesünder zu leben.

Möchtest Du Dein eigenes Buch hier vorstellen?
Weitere Infos!

Leserkommentare (0)


Deine Meinung:

Deine Meinung ist uns und den Autoren wichtig!
Diese sollte jedoch sachlich sein und nicht die Autoren persönlich beleidigen. Wir behalten uns das Recht vor diese Einträge zu löschen!

Dein Kommentar erscheint öffentlich auf der Homepage - Für private Kommentare sende eine Mail an den Autoren!

Navigation

Vorheriger Titel Nächster Titel

Beschwerde an die Redaktion

Autor: Änderungen kannst Du im Mitgliedsbereich vornehmen!

Mehr aus der Kategorie "Zauberhafte Geschichten" (Kurzgeschichten)

Weitere Beiträge von Johann Bernhard Wiemann

Hat Dir dieser Beitrag gefallen?
Dann schau Dir doch mal diese Vorschläge an:

Janmann un de Hex von Johann Bernhard Wiemann (Leben mit Kindern)
Die Augen einer Frau (ein modernes Märchen vom Glück) von Norbert Wittke (Zauberhafte Geschichten)
Heut ist mein Tag von Martina Wiemers (Einfach so zum Lesen und Nachdenken)

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen