´n Huus vull Leven 1

Wenn Minsken ut hör Kinnertied vertellen, denn kummt bi de meesten bold vandag. dat se ok ´n Bült Pläseer mit Deren hatt hebhen. Sük lebennig Spölgood is bit hento vandaag noch immer dat, wat Kinner geern hebben, un dat sall sük ok woll noit annern. Daarbi bruukt dat neet just ´n Peerd wesen, wor all Kinner van drörnen, nee, ´n Goldhamster of ´n Kanaarjevögel deit ok all wat.
So weer dat bi uns in Huus domals nettso. Wi legen Vader un Moder stillto in d´ Ohren, dat wi doch good ´n lüttje Deer brukcn kunnen. Nahhers harren Peer, Kohjen. Höhner, Swienen un wat noch all, man wi harren rein nix. Wenn ´n dor van ofsach, dat hen un weer ´n Muus bi uns upkrüzen dee, de denn ok ja gliek fangen un an d´ Sied maakt wurr, harr wi keen Deer in Huus.
Hett lang dürt, bit wi uns Ollen weekkookt harren, aber is uns uplesd doch mitlopcn. Dat is wolll mit all Saken so: wat ´n hebben will, dor mutt ´n immer weer van uphalen. bit dat uplesd denn mitlöppt. Seker muß dor bi uns so völ Tied over vergahn, wiel Vader villicht Nood daarför harr, wat mit so ´n “Ja“ all up hum daalkomen kunn, so mit Hucken schoon maken un wat to freten söken.
Wiel wi nu neet uphollen deen to bedeln, see Vader eenmal middags bi ´t Eten an uns, wi dürsen uns van d´ Nahber ´n lüttjen Kanin halen. 0, weer dat ´n Bliedskupp för uns all. Man as he denn wiederproten dee, wurr dat al weer wat minner mit dat Freien, wiel dat Deer van d´ Harvst weer na Huus muß. Vader meen, dat de anner Kaninen bi d´ Nahber denn al ungeduldig wurren un wachten deen, dat uns Kanin weerkweem. Dat was woll intosehn un wi geven uns daarmit tofree. Domaals wussen wi noch neet, dat Vader uns dat neet beleven laten wull, de Kanin slachten to laten un denn ok noch sütvst uptoeten.. Anner Jahr kwamm weer ´n lüttje Kanin in ´t Huus, de wi bit van d´ Harvst dickforen dürsen. Man dat sull ok de lesd west hebben, de wi weer wegbrengen müssen. Noch ´n Jahr later dürsen wi dat Deer hollen un kregen dor ok noch een bi.
Man so rnoi, as dat nu all weer, disse Deren mussen nu maal achtern in d´ Schür blieven. In ´t Vörenn kunnen wi aber ok wieder blot mit Holtpeer, Puppen un Teddys spölen. Dat sull sük aber ok feller annern as wi - un hesünners uns Ollen - dochen.
Eenmaal weher ik mit mien Süster up Dreesch bi Barkhoffs up Visit. Dor gungen wi heel geem hen, wiel ´n dor so moi spölen kunn un ok immer lecker wat to eten kreeg. As wi ankwemen, see Froo Barkhoffan uns, wi müssen good uppassen, dat wi neet to nah an hör Hund raken deen. De weer upstünds wat fünsk. Nu ja, dochen wi, de sall woll krank wesen. Dürs ok neet lang, do kweem de Hund in d´ Köken. „Ja, dat kann ´n good sehn, dat de krank is,“ see mien Süster, de hett ja so völ swullen Worten unner d´ Liev hangen, sowat mutt ok ja sehr doon.“ „Nee,“ see Froo Barkhoff, „dat sünd keen Worten so as du dat meenst. De Hund hett Jungen un in elker Woort sitt Melk in. “Dat harr wi noch noit sehn, so völ Worten? Denn muß dat Deer ja ´n heel Rummel Kinner hebben. Un för elker Kind hung dor so ´n lüttjen Tittjebuddel unner an. Grete, mit de wi immer spölen deen, see, wi sullen noch man ´n Settje wachten, denn dürsen wi de lüttje Hunnen ok even sehn. De Hunnmoder muß sük erst ´n bietje bedaren un an uns wennen.
Dor legen de Jungen in so ´n mojen Körvke. Wi kunnen dor heel neet tegen tellen, acht Stück; un dor kwemen se ok al anlopen. Wi verfehrden uns rein, dat de al so benig wassen. „Ja,“ see Grete, “de worden nu fief Week old un tokomend Week mutten se so sacht weg.“ Wi spölden ´n Settje mit de Deerkes un denn müssen wi ok weer na vörn, wiel de Hunnmoder dat neet langer lieden wull. De weer solang anbunnen west. Aber nu wull ik erst even weten, of elker Jung woll sien egen Tittjebuddel bi d´ Moder harr, Ik tell na un, good un woll, dat stimm. Twee Saken gungen mi nu dor d´ Kopp. Eenmal: wo kunn dat angahn, elker Jung harr sien eegen Tittjebuddel? Wenn dor nu een Jung mehr komen was, harr de denn verdörsten mußt? Of, un dat weer de tweede Saak, kunn ´n sük eenfach so vö! Jungen bestellen, as dor lang swullen Worten an Hunnmoders Liev hungen, un wor kunn ´n de denn bestellen? Dat leet mi eenfach keen Ruh un uplesd froog ik Grete, wo sük dat woll besaken dee. „Dat is heel eenfach,“ see se, „sovöl Jungen d´r komen, so völ Worten wassen denn ok tomaal.“ Nu gung mi ´n Lücht up. Och so, denn is dat ja nettso as bi Minsken ok, nett as bi uns in Huus, wenn d´r ´n Kind upsteiht. Denn kriggt de ja ok erst ´n heel Sett Borst. Dor dürs wi Kinner immer bi tokieken. Man wenn ik dat so bedoch, denn kunn dor ja wat neet stimmen. Wo weher dat noch, elker Jung sien Tittjebuddel? Raar, wi kregen immer blot een Pupp up een maal. Man wat sull ´t, dat muß ja seker so wesen, villicht för d´ Gefahr een Borst mehr.
Nu aber noch de Hauptfraag. Wo kweem so ´n Hunnmoder overhoopt bi so völ Jungen? „Och,“ see Grete, „dat is ok heel eenfach. Kinner bruken ´n Vader un jung Hunnen nettso. De Hunnmoder mutt sük ´n Vader söken, de ok geern Jungen lieden mag. Denn riegt sük dat at all van sülvst. Mennigrnaal mutten Minsken de Deren dor ´n bietje in futthelpen“. Dor geev ik mi mit tofree.
Mien Gedanken gungen nu aber weer na de jung Hunnen to, un ik froog erst even heel sötjes. of se de denn all hollen wullen. „Nee,“ meen Grete, „fief daarvan sünd al verköfft. De worden anner Week ofhaalt Ja, un de annern hebben noch keen, de hör kopen will.“ In mien Kopp fung dat nu all feller an to tickern. Sull ´n dor woll na fragen düren, of een för uns over was? Un wenn, wat muß de woll kösten un wat sull Vader woll seggcn? Wat ik neet wuß, weer, dat de Lü verlegen mit de dree Jungen wassen. All wat mi so dör d´ Kopp gung, mutt n wofl an mien Ogen sehn kunnt hebhen. Gretes Brör meen tomaal: „Ik will jo woll een schenken, wenn ji de so geern lieden mögen.“ Ja, hebben wullen wi de ja geern, man dor weren nu gliek twee Haken bi, Eenmaal müssen wi daarmit denn an de Kinnerfabrikvörbi. Dat was ´n Huus, wor immer völ Kinner spölden un frömd Kinner quälen deen. Dor heet dat denn seker weer: Büxtasken utpacken un wiesen, wat d´r in is. Un denn kunnen se dat Deer ok wohl anfaten un villicht ok mitnehmen. To ´n tweeden wussen wi neet, wat uns Ollen wohl seggen deen. Villicht mussen wi dat lebennig Spölgood ja gliek weer torüggbrengen. Gretes Brör meen, an d´ Kinnerfahrik wull he uns woll vörbi brengen, man mit uns Ollen mussen wi sülvst torechtkomen. Wenn ´t nu heel un dall neet anners gung, denn sullen wi dat Deer man weerbrengen. Ja, dat was de recht Padd, de Hund eenfach mitnehmen. Wenn Ollen de to sehn kregen, denn muchen se de wiers ok lieden. Wenn wi nu erst na Huus gungen un fragen, denn wurr dor doch nix van. So wurr ´t ok maakt. De Hund kwamm in ´n Handtaske un wi wurren so wiet brocht, dat uns nüms mehr wat doon kunn.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• rudolfelsterweb.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Rudolf Elster als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen