Up Böskupp

Dor kann ik mi noch düdelk up besinnen. Weer an so ´n heel kollen Dag in ´t Märt 1947. Moder harr an uns seggt, dat uns Tuffels up wassen un se anner Dag nix mehr in d´ Pott harr. Ik froog, wor wi nu denn so gau welken herkriegen sullen. Moder wuß dor ´n Dreih up. Se reep bi de Buur an, wor ik immer ´n bietje uthelpen dee, un de wull uns ok woll welken doon. Man wi müssen de sülvst ofhalen. Wi sullen man driest mit ´n Schuuvkaar of ´n Handwagen komen. Wiel wi doch so ´n groot Huushollen weren, sull dat denn ok gliek wat för ´n paar Week wesen. So ´n tweehunnert Pund kunnen ´t woll lieden.
Nu was dat aber daarbi, dat de Buur sien Plaats woll dree Kilometer van uns weg was. Dat weer mit ´n Schuuvkaar völs to wiet to schuven un wi müssen uns woll ´n Handwagen nehmen. Uns Nahbers harren so ´n Wagen, de heel besünners licht leep. De kunnen wi ok man so lehnen, aber ik wull nu neet allennig daarmit up Tuur. Wenn ik ok woll de Ollste van uns Jungens weer, sull doch tominnst een van de Brörs mit. An so ´n Handwagen weren ja ok twee Grepen an. Hans un Julius kregen sük al in d´ Wull, well van de beiden nu denn mitmuß. Se wullen beid neet geern. So ´n End lopen, dor harren se nix bi. Ik kunn hör dat ok neet verdenken mit hör 11 un 9 Johr. Man ik funn dor ´n Dreih up un de Fisken beten beid an. Wi harren ja neet allto völ to bieten un denn truck ´n lecker Stück Brood noch al düchtig good. Dat dürs ik hör woll toseggcn. Ik wuß, dat dat bi de Buur, wor ik al bold äs Kind in Huus was, woll mitlopen dee. So see ik an hör: „Gaht man driest mit, dat is woll bewennt. Ji kriegen wiers ´n lecker Stück Brood, villicht ok twee. Un wenn dat nett so henkummt, düren wi seker ok noch bit hen to ´t Avendeten blieven. Dat dat so henkummt, dor könen wi hum ja so ´n bietje up henhollen. Un denn is dor dat anner ok noch bi. Twee Mann könen ja immer blot de Wagen trecken, un een dürt denn d´r in sitten. De beid, de trecken, sünd de Peer, kriegen elk ´n Band an d´ Arm un de in d´ Wagen sitt, dürt denn drieven. Dat weer mien Brörs woll wat to. Wi weren uns eenig worden, wat so faak heel neet vörkwamm. Moder wuß heel neet, wat hör overkweem, as wi dree mitnanner over d´ Straat gungen, um Nahbers Handwagen
to lehnen.
Dat weer nu mit Jeverlaa ok al veer Uhr worden, äs wi uns up Padd moken. Dürs heel neet lang, do weren wi ok al up Eetsweg. Man so hannig sull dat neet wiedergahn. Wi weren nett so ruugweg hunnert Meter de Weg anhoog, do gung dat al los. Hans gung de Knoop van d´ Strümp of. Dat weer nu seker neet so schlimm west, wenn de Knoop neet wegsprungen was. Up dat Gummiband van d´ Strümp na de Strümpholler mutt woll ´n gewaltigen Druck seten hebben. De Knoop sprung bi Sied un full in d´ Sloot. Wat nu maken, Hans wull so neet wieder, wiel de Strümp al so sacht andaalsacken dee un dat Been klömen leet. Wat sullen wi nu in de Strümp indoon, wor dat Gummiband denn overtrucken worden kunn? Up de heel Weg was keen Steen to finnen. Wi krösen all uns Tasken dor, man dor was nix, wat wi woll bruken kunnen. Uplesd füll mi doch noch wat in. Wi harren ja noch anner Knopen. Ik nohm mien Taskemest, dat mi up Umtuur noch mall upstöten sull, un snee een van de Knopen in d´ Pieplock van mien Büx of. Dat kies dor nu woll all wat, man wat mook dat. De Hauptsaak was, dat wi nu wieder kunnen. Dit heel Wark harr uns woll twintig Minüten uphollen. Nu wurr dat ok Tied, dat wi wieder-kwemen. Wi harren noch tweemal ´n lüttje Malör, man dat smeet uns neet mehr allto wiet torügg. Eenmal muß Julius so nödig un eenmal wull uns de iesdern Ring van een Rad oflopen. Aber beids kregen wi noch al hannig weer in d´ Greep. So tegen halv seß kwemen wi denn in Siegelsum an. De Buur harr de Tuffels al torechtleggt un dat weer man so ´n Puust, do weer de Wagen vull. Ik harr al Nood, dat ik mien Verspreken neet hollen kunn, un wi um dat Avendeten to weerkwemen. Aber dor harr de Burinske uns ok al in d´ Luur kregen un froog, of wi up de lang Weg woll Hunger kregen harren. Ik see free herut, dat ´n dat woll seggen kunn. Ja, denn sullen wi man even mit in d´ Köken komen. Dor weer de Tafel al klaarmaakt för´t Avende-
ten. Mien Brörs kregen de Mund heel neet weer dicht, as se sachen, wat dor all up Tafel stunn. Lecker Swartbrood un Stuut, Botter, Wurst, Fleesk un Kees. Man dor stunnen ok Tellers un ik wuß ok al, dat dat vor ´t Brood noch Karmelkbree geven dee. Nu wurr mi doch ´n bietje flau in d´ Maag. Disse Sopp weer nu nu heel nix för mien Brörs. De suur Melksopp, as se immer seen, dor harren se neel völ bi. Wi dürssen uns all dree up Bank setten. För d´ Gefohr sett ik mi tüsken mien Brörs un dee hör noch maal good in, dat ´n nu maal all dat eten muß, wat up Tafel kweem un dat dat nu maal overall so weer, good un slecht mussen mitnanner weg. Nu weer dat denn ok so wiet, dat de Sopp upgeven wurr. Julius keek al wat grammieterg un ik harr düchtig Nood, dat he mit sien Sprök vandag kweem, de he haast elker Middag in Huus lößleet; dor kann´ n ja woll dood van gahn. Man nee, ´t gung all good. De Tellers wurren wegnomen un nu gung dat van Brood eten. Junge, wat kunnen wi hum putzen. Dat Brood mit dat, wat d´ r up was, kunnen wi bold neet ofrecken. Wi weren uns nahst ok eenig: over ´t Heel sehn weer dat´ n smakelk Eten.
Man nu wurr dat hochnödig Tied, dat wi mit uns Tuffels na Huus kwemen. Gung al so sacht up söven Uhr daal un ´n dicken Stünn harren wi denn noch woll vor uns. Worum wi dat daan hebben, dat wi ´n anner Weg torüggnomen, weet ik vandaag neet mehr. Villicht, wiel tweemal de sülvig Weg uns to langwielig weer. So gungen wi denn Straat torügg. Dat weer woll ´n bietje wieder, man denn leep de Wagen ok ´n Bült lichter as up de Weg.. Wi wassen nett over d´ Bahn, do sachen wi ´n Mann in Düstern up uns daalkomen. Mien Brörs kregen dat mit Nood un verkropen sük achter mi. Dat weer mi heel recht, wiel se so neet sehn kunnen, dat ik sülvst ok neet nett glückelk utsach. Tomaal stunn de Mann vor uns. „Hebben ji woll ´n Mest för mi? “ froog he uns. Ik doch an nix Slimms un wiel ik ja van Huus ut wennt was, recht Anwort to geven, see ik man so, dat ik woll ´n Taskemest bi mi harr. Dat he uns dor wat mit doon kunn, dor kweem ik erst up, as he dat al in d´ Hand harr. He klapp dal Mest open un denn kreeg he ut sien Taske so ´n halven Swartbrood. He snee sük dor ´n paar Schieven of un geev mi dat Mest weer. Denn bedank he sük noch un gung wieder. Wenn he wußt harr, dat he uns mit sien Broodsnieden so in Angst jagen dee, denn harr he dat Brood wiers lever so ofbeten un uns neet na ´n Mest fraagt. Uns füll ´n Steen van ´t Hart. Wi kunnen tomaal lopen as Hasen, ok mit uns Wagen vull Tuffels, un weren noch feller in Huus as wi de anner Padd komen wassen. Moder was blied, as wi weer binnen kwemen. Man van uns Dösigkeit, ´n frömden Mann in Düstern ´n Mest to lehnen, hebben wi hör nix verteilt. Well weet, daarför harren wi seker noch wat achter d´ Lepels kregen un mien Mest weer wiers good burgen worden.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• rudolfelsterweb.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Rudolf Elster als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen