Neet all binanner

Een Kant muß dat nu angahn. Token Week sull dat Tügnissen geven un denn kweem dat dor up an, of `n versett wurr of neet. Brör Hans was daarför, dat he woll mit`n Wunner reken muß, um dat he versett wurr, heel ruhig. Daarbi harr he dit Schooljahr all van`t tweede Maal dör un egentlik ok woll rieten könen mußt. Butendeem harr Vader hum vergangen Jahr good indaan un seggt: „ dat maakt nix, wenn du mal sitten bliffst. Dat hebben al Lü beleevt, van de`n dat vandaag heel neet mehr glöven sull. Man wahr di, dat du token Jahr nochmaal sitten bliffst. Denn kann di nüms mehr helpen un du mußt van d` School.“
Dat harr Vader lever neet seggen sullt, dat harr keen Verkehrten hört. Nu wuß Hans heel genau, wo`n dat maken muß, wenn`n van d` School of wull un Vader muß, of he nu wull of neet, sük daarmit tofree geven. Dor harr he nu dat heel Jahr up hen arbeidt. Dat weer neet immer licht west, wat hentoschrieven, wor`n wiß van wuß, dat`t neet recht was. „Gar nicht“ wurr to`n Bispill neet in een Woord schreven. Man wenn Hans sien Kalkuleren upgahn sull, denn mussen disse beid Woorden sük dat gefallen laten, annannerknüppt to worden. Un dat Fenster stunn neet „offen“ , man „auf“. Dat dee sehr, man muß so seggt worden, um dat de Reken up gung. Ja reken, dor weer dat noch stuurder west. He harr dor lang um streden, de Mester unner d` Künn to brengen, dat `n Vördel mehr was as `n Dardel. Man de wull`t neet begriepen. Wo sull he ok. Un so gung dat in de anner Facken nettso. Nu, dat weer stuur Wark, man wiß bewendt west, De blau Breev – lesd Mahnen – was offangen worden. Wat sull`t ok, betahlt wurr ja mit Sittenblieven.
De Dag kweem un good un woll, Hans was sitten bleven. Ollen weren heel neet good to proten. Wat sull nu worden? Blot de negente Klass, neet mal `t Eenjahrig. Hans bedaarde hör un see:“Wat sall`t, is nu geböhrt un wi mutten uns dor all mit offinnen. Ji bruken jo keen Sörgen maken, ik weet al, wo`t wieder geiht. Hebb mi in de lesde Weken `n bietje in Emden in d` Haven umkeken un bün woll sinns, to See to fahren. Slimmer harr`t woll neet komen kunnt. Vaer un Moder kregen d` Mund bold neet weer dicht. Seemann, stillto unerwegens? Un denn as Pottjung, as Moses anfangen? „Ja“, meende Hans, „ik will heel unnern anfangen un even pröben, of mi dat all toseggt.“
Dat dürde keen veerteihn Dag, do weer Hans up `t Schipp. Dat was`n ollen U-Boot-sleeper,overbleven ut d` Weltkrieg. De Reis gung na Amerika. Nu wurr Hans dat doch `n bietje raar to, so lang unnerwegens wesen. Dat sull woll Wiehnachten worden, bit he torügg was. Moder harr hum noch good indaan, hen un weer mal to schrieven un denn weer Hans ofdampt.
Dat dürde man `n paar Week, do kweem ok al de erst Breev. Hans schreev heel blied un dat leet so, as wenn hum dat all good gefallen dee. Moder full ok up, dat dat Woord „gar nicht“ nu utnanner schreven was un leesde so tüsken de Riegen, dat `n Dardel Liter Beer ok bi hör Söhn mehr was as `n Vördel. Nu ja, villicht harr he ja al wat lehrt.
Man denn kweem `n Breev, dat dat Schipp over Wiehnachten in Amerika blieven muß. Dat sull för Hans un för uns woll `n stuur Fest worden. Eerst mal, dat wi over Wiehnachten neet all binanner wesen kunnen. Ik weer woll al to`t Huus ut, man dat wuß ik, Wiehnachten geiht dat na Huus, un wenn`t man för een Dag is. Wi mussen sehn, wo`t leep.
Dat Fest kweem wat nahder un Moder meende, villicht full Hans dat wat lichter, wenn se hum `n lüttjet Paket stüren dee. De lecker sülvstmaakt Kokjes sullen hum anners woll wiß fehlen.
Un denn was dat weer mal Hilligavend. Smörgens kweem de Köster bi uns un froog, of wi hum neet noch even helpen wullen, de Boom in d` Kark to smücken. Dat sull hum anners woll to laat worden. Mit twee of dree Mann gungen wi mit. Ik nohm mi so`n Hand vull Lametta un fung an, de noch `n bietje glatt to strieken, um dat denn een na d` anner moi uphangt worden kunn. Fief sükse Striepkes hungen man nett, do kweem Köster Hein al an. „He“, see he,“ so geiht dat doch neet. Wenn ji dat so wieder maken, denn mutt Wiehnachten ja verschoven worden. Dat hollt doch völs to lang an. Ik sall jo dat woll even wiesen, wo`t maakt word.“ He nohm `n paar Paketen Lametta unner d` Arm un gung mit uns de Trapp na d` Priekel hoch. Dor nohm he `n Dott Lametta, mösde dat so`n Spierke in d` Hand un goide dat so van boven in d` Boom. Denn gaff he uns de sülvern Striepkes un see: „Nu maakt dat man so wieder, as ik jo dat wesen hebb. Smiet d`r man all so van boven in.“ Ja, wenn dat ok so gahn kunn, denn kwemen wi dor ja gau of. Dat dürde man so even, do weren wi klaar un, wat nüms van uns för mögelk hollen harr, dat leet ok noch good. Dat Fest kunn komen.
Egentlik wull so`n rechtschapen Bliedskupp heel neet upkomen, as dat anners Hilligavend immer so was. Een fehlde in d` Familie, daarum sull`t dit Jahr woll neet so moi worden Dat paßde Moder nu ok weer neet. Se harr de heel Dagen un Weken so wurackt, dat`t `n moi Fest worden sull un nu sach se blot grammieterg Kinner. „Nun stellt euch mal nicht so an,“ see se,“und tut nicht so, als wenn ihr ohne euren Bruder nicht sein könnt.“ Dor kweem noch `n heel Bült achteran. Wi sullen dor an denken, dat anner Families dat wiß noch völ stuurder harren as wi, wor villicht an disse Avend een fehlen dee, de in d` Loop van `t Jahr stürven was. Dat hulp un wi sachen in, dat wi hör unrecht deen. Wi gungen mitnanner na d` Kark un freiden uns up`t Fest.
Vader dee sien Fliet un wat Singen angung, wi ok. De Wiehnachtsgeschicht to hören, de passend Woorden daarto un denn ok noch de wunnerbaar Leden singen düren, dat was ok ditmaal, nett as all Jahr, dat moiste, wat`n in d` Kark beleven dürs. As na d` Segen dat „O du fröhliche“ utsungen was, gungen wi mitnanner na Huus. De lüttjeder Süster un Brör trucken uns an d` Hannen, um dat `t all wat feller gung, erst dat Avendeten un denn in d` Wiehnachtsstuuv.
Vader muß `n Settje vör uns rin. Moder meende – nett as all Jahr - , he muß de Wiehnachtsmann noch even wat helpen. Wi Groterden kunnen dat good verstahn., een muß de Keersen van d` Boom ja anmaken. Aber denn was dat ok so wiet. In d` Stuuv klingel dat un sull bedüden: ji könen komen. De Dör gung open un dor stunn de groot Wiehnachtsboom, un dor was ok weer de Krüpp mit dat Jesuskind, Maria un Josef, de Heerders mit hör Schapen un noch woll fieftig anner Deren, mit Leevde upboot, nett as elker Jahr.
Bit dat Singen losgahn kunn, muß eerst noch wat geböhren. Unner de Saken, de all Jahr an d` Boom hungen, weer ok `n lüttjen Zeppelin ut Glas un de muß eerst van d` Kinner utmaakt worden. Dat dürde neet lang, do harr wi hum funnen. Man denn gung dat Singen ok los. Elk dürs sük `n Leed wünsken un de Lüttjest fung an. As Julius sien Leed utsungen was, kweem nu ja Hans egentlik an d` Rieg. Man he was d`r neet. Eerst wurr dat `n Settje still un denn nohm Moder dat Woord. Se meende, wi wullen Hans neet overslaan un daarum för hum dat Leed singen, wat wi all mitnanner um leevsten singen muchen: „Bist einmal kommen ..“. Dor weer he wiß mit inverstahn. Uns was dat ok recht. Nu weer dat aber een van de söte Leden, de een in dat Gedeel dör gungen. Un so kunn`n in dat Kersenschummerdüster neet völ sehn, man hen un weer so`n bietje Snückern hören. Sull dat Fest nu doch noch anner Kant angahn ? Nee, noch was nix verloren. Noch twee Leden, denn sull ik mi woll even `n Leed utsöken, de de Bliedskupp weer vandag hool. So kweem dat denn ok. Wi sungen „Welchen Jubel, welche Freude“ un achteran was`t all weer up Stee. As dat lesde Leed utsungen un tüskendör noch de Wiehnachtsgeschicht vörlesen worden was, gung dat up de Geschenken daal. Wat dor tomaal los was, as negen Kinner – ditmaal fehlde ja een – anfungen uttopacken, lett sük woll denken. Was doch noch vör all weer `n moi Heiligavend worden.
Un Hans? Wo harr de de Avend woll beleevt? Dat sullen wi gewahr worden, as he vörjahrs na Huus kwamm. Anfang Märt stunn he tomaal in d` Dör. As sük na dat Begröten all so`n bietje bedaart harren, gung dat Vertellen los. Moder froog hum tüskendör, wor he denn sien fuul Warske un sien kött Strümpen laten harr. „Och“, meende he,“ de Warske kunn up Schipp wusken worden un de Strümpen hebb ik all stoppt“. Moder was rein `n bietje stolt, dat he in Huus sowat lehrt harr. Man dor kweem al gau wat na. Hans see an Moder:“ to dat Stoppen hebb ik keen Nadel bruukt, wiel de Strümpen all dör`t Bulloog stoppt worden sünd“. Moder stook dat so weg un froog, wo Wiehnachten bi hum woll oflopen was.“ Ja“, meende Hans, „dat will ik jo even heel genau vertellen. „Dor weren ja de lecker Kookjes, de ji stürt harren. De kwemen up Tafel. Denn geev dat Koffje un Tee un `n lüttje Boom weren wi ok riek. Een Matroos froog mi, of ik woll Lüst harr, mit an Land to gahn un `n Kark upsöken. Dat dee ik geern un wi funnen ok bold een. Van dat Engelsk, wat dor proot wurr, hebben wi `t bold all verstahn un eenig Leden hebben wi denn in uns Spraak mitsungen. Man midden in de Preken fung de heel Gemeen tomaal düchtig an to laggen un to schackern. Dat kwamm uns so vör, as wenn de Lü sük heel neet bedaren kunnen. Aber mit leverlaa geev sük dat denn weer.
Na d` Kark froog de Pastor, wo`t uns denn gefallen harr. Och, heel good, seen wi. Man de Laggeree harr uns overhoopt neet toseggt. Ja, meende de Pastor, dat kunn he sük woll denken. Wenn wi aber faker kwemen, denn sullen wi uns dor woll an wennen. He harr, nett as all Sönndag, mal weer `n goden Witz reten, de ditmaal besünners good ankomen was. Sowat hörde dor nu mal mit to, anners kweem doch keen Minsk mehr in d` Kark, ok Wiehnachten neet.
Vader was an `t Schüddekoppen, as he dat hören dee, wat ik hum neet verdenken kunn. Ok Hans sach dat un see an Vader: “Laat man, Vader, dat is de neei Welt un de meent, se mutt Gott sien Woord up`n neei Art un Wies brengen. Mi is uns Wiehnachten hier ok lever, wiel de Böskupp van uns Heiland sien Komen in disse Welt uns elker Jahr Wiehnachten weer na d` Kark hentreckt, ok ohn sowat bito. Un daarum frei ik mi dor nu al up: Wiehnachten in Huus.“

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• rudolfelsterweb.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Rudolf Elster als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen