Domaals

Ik harr di nich maal leev,
ik magg di immeto!
Mien Haart dat kloppt so fell,
kummt gor nich mehr to Ruh.

So fredelk laagst du dor in´t Saarg.
So blied weer dien Gesicht.
 Gungst du na´tHimmel to,
kemmst nich in dat Gericht?

Du weerst mi´n goden Vader,
hesst imme an mi docht.
Un harr ik maal weer Blöödsinn maakt,
hesst du´t in Ördnug brocht.

Noch as utwursen Frauminsk
satt ik up dein Schoot.
Du sloots mi in dein Arms rin,
dien Leevde weer so groot!

Ganz binnen in mien Haart
büst du nu noch bi mi.
Un sluut ik eenst mien Ogen
bün ik denn ok bi di?