Paul Rudolf Uhl
Das Festtagsmahl
Middog is – und Weihnachts-Sonndog,
ganz a houcha Feiadog…
Schweinas gibt’s und Reibaknedl,
weil i des so gern hojt mog…
Frische Bluat-und Lebawürscht, ja –
de sand aa no mit dabei…
Unsa Bua ziahgt d Nosn auffe,
er mecht liaba Spiagl-Ei…
Sitz ma so im Speisezimma,
um den groußn rundn Disch,
de ojd Oma sehgt ned gscheid und
moant: „Heit gibt’s doch gwieß an Fisch?“
Unsa Dirndl is recht hoagli,
und se mechat bloß a Suppn,
mit so Pfannakuachastreifn,
hat am Schoß ojwei ihr Puppn.
Medizin muaß Opa nehma
aus an dunklbrauna Flaschl.
Zähnd sucht er iatzt, seine drittn
und er findt s im Leibetaschl.
Aufn Disch stehngan d Getränke,
dann kimmt s Essn no dazua.
D Knedl rauchan aus da Schüssl,
und a Fleisch gibts nedda gnua…
Vor mia steht da Festschmaus. I moan,
bessa konn s ja goar ned riacha!
Bet ham mia heit ned – mia woarn ja
oa Stund eh scho in da Kircha…
Ojs woar prima, doch do landt a
so a ganz a dicke Fliagn
direkt auf mein Reibaknedl
und i moan, i werd se kriagn!
Dass se schnej is, hob i glei gspannt:
Kaum hob meine Händ i grüaht,
woars scho fort und hat aa glei vo
Opa‘s Lebawurscht probiert.
Ja – vo mia aus kunnt s a Fleisch kriagn,
aba draußt auf da Terrass,
grod herinna muaß a Ruah sei,
da mog i s ned sehgn, des Gfraß!
Mit an Gschirrtuach, ja do schlog i
um mi rum wia a Propella,
i hob s ned dawischt, des Luada,
leida bloß an Suppntella…
S Dirnd woant, da Bua er lacht und
d Frau schaugt her ojs wia da Teife.
Ob de Fliagn i heit dawaisch no,
hob in wirkli meine Zweife…
Sie kreist üba unsre Köpf rum
und landt drobn an da Deck‘
I konn so hoch ned nauf glanga,
wann i mi aa no so streck…
Iatz hob i an Kriag erklärt ihr,
de Sach ziahg i iatzad durch!
Steig an Stuhj nauf, mach mi lang und
in da Rechtn hob i s Tuach…
Des waar ja des ollascheena,
wann i aufgebm iatzad daad!
Koane zehn Sekundn späta
hat s mi aba owe draht:
S Gwicht woar zweit nach vorn valagat
und da Fuaßbodn woar frisch putzt,
deswegn is mei Untasatz hojt
schnej nach hintn wegga grutscht.
Mia is sowos nia passiert no
und i konn aa nix dafier…
Hundat Scherbm liegn umand vo
unsan scheena Festdogs-Gschirr!
D Frau hat d Bluatwurst aufn Schoß und
aa des ganze Sauerkraut.
D Schwiegamuadda is ganz nass, sie
hätt mia gern ins Gsicht nei ghaut…
Ihra Kirchngwand – voj Soß is
glei vom Krogn bis zu de Knia,
Zwiefering hat s an de Ohrn – mei –
So dabärt woar se no nia!
Mei ganz Gstej liegt auf n Disch drobm,
bloß da Bua, der konn no lacha,
krabblt durch bei meine Füaß und
mecht vo mia a Foto macha…
„Kriagst a Watschn!“ sog i zua eahm,
weil i find des goar ned schee…
Neamand frogt mi, wia s ma geht und
i muaß ganz alloa in d Höh!
Grod da Opa nimmts gelassn:
Auf da Beng hat er wos gfundn -
S Wammerl und sei Lebawurscht, er
kimmt damit leicht üba d Rundn…
I kriach ausm Speisezimma,
mi schaugt koana heit mehr o,
bloß de dicke, fette Fliagn, de
is scho wieda an mia dro!
Landt am rechtn Obaschenkl!
Für mi is a guade Stej…
Hat des Mistviech untaschätzt mi,
aba desmoj bin i schnej:
Oamoj hi ghaut und vabei woar s,
iatzt hob i vor ihr mei Ruah!
Hart erkämpft hob i mein Sieg - de
hat mi g ärgat wirkli gnua…
Noch ra Stund woar ojss vabei, dann
samma beiananda gsessn.
Pizza-Service woar de Rettung
desmoj für des Festdogs -Essn…
Die Rechte und die Verantwortlichkeit für diesen Beitrag liegen beim Autor (Paul Rudolf Uhl).
Der Beitrag wurde von Paul Rudolf Uhl auf e-Stories.de eingesendet.
Die Betreiber von e-Stories.de übernehmen keine Haftung für den Beitrag oder vom Autoren verlinkte Inhalte.
Veröffentlicht auf e-Stories.de am 18.11.2017.
- Infos zum Urheberrecht / Haftungsausschluss (Disclaimer).