De Bescherung

Dat gifft wohl nichts Scheuneres, as Hilligavend-Namiddag in'ne Stuuv to sitten, scheun Tass Koffi vör di, to Proov all mol so'n lütte Zigarr to smöken un di wohl to föhlen.
So wär dat ok düssen Hilligavend, vun den ik berichten will. Ik wet dat noch nipp un nau, dat wär namid-dags so üm un bi Klock fief; ik seet in'ne Stuuv, smök mien Zigarr, drunk mien Koffi un laat mi dat goot gohn. Mien Fru Adele weer in de Köök togang, se meuk den Kantüffelsalat. Jo, dat is all Traditschion bi uns, Hilligavend gifft dat Kantüffelsalat un Knackwust. Adele maakt jümmer twee Sorten Salat, een för de Familie un een för mi persönlich. Nicht dat ik mi wat Beeteret dünk, nä so nicht. Nä, mien Salat mutt ohn Zibbeln sien - anners kann ik dat nich aff; is för mi sowat vun ekelig, op Zibbeln to bieten, kann ik mi rein vör schütteln. Un so krieg ik jümmer mien eegen Schöttel Kanntüffelsalat.
Hüüt Middag harrn wi blots 'n poor Schieven K'rinthenstuten mit Mettwust op. Dat is ok all Traditschion. An eersten Wiehnachtsdag gifft dat jo - so as jedeen Johr - de Wiehnachtsgoos. De maakt mien Adele besünners lecker, de ward mit Backplumm'n un Maronen füllt. Maronen, dat sünd Kastanien to'n eeten; liggt jo wat swaar in'n Magen, aver de smeckt wunnerbor, so'n beten nöötig. Över Eeten kunn ik jo stunnenlang vertellen, kann'k mi richtig rinkneen.
Aver ik wull jo ganz wat anneres vertellen. Wi geseggt, ik seet kommodig in'ne Stuuv, lat mi dat goot gohn un leet nochmol in Gedanken all'ns an mi vörbi trecken, ob ok all'ns op de Reeg weer, dormett de Höhe-punkt vun'n Hilligavend - de Bescherung - ok een Höhepunkt ward.
To Seekerheit güng ik ok nochmol mien Geschenkenlist dörch: De Handschen för den Öllsten, heff ik. De neemodsche Mütz för de Dochter, heff ik. De Playstääschen för den Enkel is dor. Un för de lütt' Enkelin heff ik sülven een Popp "Baby-Born" besorgt. Mien Adele sall dütt Johr mol nichts för de Köök hebben, sünners düttmol heff ik för ehr ganz wat besünneres, wat persönlikes: Een gülden Keet - weer bi Tchibo in't Angebot.
Jüss heur ik buten Kinder juchen. Jo, wahrrafftig, dor fohrt all  'n poor Göörn mit ehrn Sleern de Straat lang. Un so as sik dat Wiehnachten heurn deiht, rieselt liesen de Snee vun'n Heven dal - dat gifft witte Wiehnacht, wat wöllt wi mehr.
Aver ik bün all wedder vun mien Vertell'n afkamen, wo wär ik? Ach so, jo, de Geschenkenlist. Jo, sogar Opa heff ik dütt Johr nicht vergeeten; dormett de Ohl mi nicht wedder, so as verleden Johr, bi'n Wickel kriegen kann.
Dat mutt ik gau noch vertellen: Verleden Johr - weer wedder Wiehnachtstied un Tied för den Wunschzettel - un so fröög ik je ok mien Vadder, wat he sik wull wünschen düng. Dor fangt he an to resoneern: Nä, he hett jo all'ns un he bruukt jo ok nichts un wat sall dat ok, düsse gegensiedige Schenkeree, is all'ns nur un-nödiget Geldverschwenden, mutt man jo ni all'ns mitmoken. Jo, süh, un doran heff ik mi denn jo ok holn. Dat weer Bescherung un Opa kreeg nix. Jungedi dor harrn ji den Ohln mol heurn schullt: "Ji harrn jo ni op mi heurn musst, deiht sünst jo ok keen Oos", ranzt he mi an. "Oder hest du op mi heurt, as du de Peerkoppel verköfft hest?" "Aver Vadder", versöcht ik mi to retten, "wi harrn jo all lang keen Peer mehr." "Dat nich, aver ik wull dor noch 'n poor Schaapen op loopen laten. Un vun de suuer Wischen wull ik een Bolßplatz för de Göörn maken, aver mien Herr Söhn musst dat jo all`ns verköpen un verpachen, för so'n neemodschen Windmöhln." "Ok wenn ik seggt heff, ik bruuk nix, liekers harrn ji jo so'n lütt Stück för mi över hebben kunnt, so is dat jo gor keen Wiehnachten för mi." Un ik seeg dat de Ohl ganz rode Oogen kreegen harr. Dat is mi denn doch bannig to Harten schoten un denn heff ik so dohn, as ob de nee'e Piep gor nicht för mi vör-sehn weer, sünners för em un plinker mien Fru to; de nück ganz liesen un plinker torüch. Dor weer de Free-den wedder herstellt.
Dat passeehrt mi ni wedder, dütt Johr heff ik för em 'n scheunet Book, poor ordentliche Zigarrn un sien traditschionellen "Buddel Sluck". Mit anner Wöör, ik heff all'ns op de Reeg, Wiehnachten kann losgohn. - Un denn güng dat ok los; as miteens Adele ut de Köök ropen deiht: "Manni, wi wiet büst du eegentlich mit den Dannenboom?" - Dannenboom? Dannenboom? - Lat dat ni wohr sien. Ik heff doch, ik wull doch glieks hüüt Morgen, wat weer denn dor? Ik harr doch - ik heff doch - ik heff wahrafftig den Dannboom vergeeten!
Jungedi, dor harr ik aver all namiddags mien Bescherung - un dat nicht to knapp. De ganze Familie güng op mi dal; un to den Snee buten, geev dat bi uns noch een gewaltiget Dunnerwedder.
Neuß hebbt wi denn aver doch noch scheune Wiehnachten hatt. Ik kreeg vun Navers noch 'n poor Dannen-
twiegen, de hebbt wi in de groote Bodenvaas steken, poor Kugeln un Lametta an, poor Kerzen un fardig. Wi harrn jo nu nicht den gröttsten, aver den originellsten Wiehnachtsboom in de ganze Naverschop. Mien Familie hett mi denn ok vergeven; weer je ok dat "Freedensfest" un dat "Fest der Leev".
Blots annerdaags kreeg ik nochmol 'n gewaltigen Stüber. Dor vertellt mi mien Fru, wat uns teinjährige Enke-lin ganz bedrüppelt no ehr in'ne Köök kamen weer un ehr froogt harr: "Oma, hett Opa nu Alzheimer?" - Ik heff lang ni mehr so slucken muss, so'n dicken Klüten harr ik in'n Hals.
Un dor heff ik mi swoorn: Tokomen Johr'n ward de Dannenboom a'n eersten Advent kofft - un schullen denn viellicht Hilligavend de Dannennadeln oder so - wi hebbt jo noch jümmers de Navers un de groote Bodenvaas.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• h-kussmannt-online.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Horst Kussmann als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen