Unkel Remus, De Teerpupp

Eenerdaags seten Brör Voss un Brör Baar b´n anner enerwars in ´t Holt un harren ´t d´r over, wo Brör Matten alltied malle Satzen mook un nix anners as krodde Schojerstreken in de Kopp harr.
»Brör Matten woord to astrant«, sä Brör Voss.
»Brör Matten woord to heersk«, sä Brör Baar.
»Brör Matten steckt sien Nös neet blot in sien egen Potten«, sä Brör Voss.
»Brör Matten is to battsk«, sä Brör Baar. »
»Ik kann de Aard un Wies neet utstahn, wo Brör Matten - hüppedi! hoppedi! - wiedmorsd de Padd andaal wüppt«, sä Brör Baar.
»Eenerdaags sa´ ´k Brör Matten woll to faten kriegen un hum de Spielen - zipp! zapp! - d´r enkelt utplücken«, sä Brör Voss.
»Eenerdaags sa´ ´k Brör Matten woll to faten kriegen un hum - plim! plam! - sien Kopp d´r schoon ofslaan«, sä Brör Baar.

Akkraat up disse Ogenslag overkweem Brör Voss ´n baldadig Infall. »Nu glieks, up de Stee, krieg ´k hum bi de Lepels«, sä he.
Un würrelk un warraftig, Brör Voss gung futt d´r up daal, sien Infall in ´t Wark to setten. Dat eerst weer, bi ´n Teerkluut to komen. De kneedde un drückde he, dat de ´n Förm van ´n fassunelk Pupp kreeg, mit Arms, mit Benen, mit ´n Liev un mit ´n Kopp.
»Nu mu´ w´ ´t blot noch henkriegen«, sä he, »dat se ´n Utsehn as ´n rechte Pupp kriegt.«
Un eentweedree plückde he - zipp! zapp! - wat Haren ut Brör Baars Rügg un stook de in de Kopp van de Pupp. Brör Baar harr ´n gele Pool up, - Brör Voss snappde se, nohm sien egen blau Jickert un leggde s´ beid de Pupp an. »Nu los, Brör Baar«, sä he, »du mußt mi helpen, de Pupp to de brede Padd to dragen, de Brör Matten seker weer d´r langshüppken kummt.«
Se nohmen hör vörsichterg up, settden hör up ´n kört Enn van ´n Boom- stamm, drogen hör an de Paddsied un settden hör unnern Boom daal. So na ´t Laten schiende sük dar würrelk ´n lüttje Manntje to berüsten. Darna ver- kropen Brör Voss un Brör Baar sük in de Busken un kukeluurden, of Brör Matten d´r woll langshüppken kweem.

Se hövden neet lang to wachten: Uphands leet sük ´n Schandideln un Tralleeren hören. Un well kweem d´r - hüppedi! hoppedi! - de Padd d´r langshüttselt, driest as ´n Spijökdroosel? Brör Matten! Un mit ´n Schamp kreeg he de Teerpupp to sehn.
»Moin !« reep Brör Matten.
De Teerpupp sä nix, un Brör Voss un Brör Baar legen stillkens in de Bus- ken un säen geen Starvenswoord.
Brör Matten luurde up ´n Gröt van de Pupp, un he reep mit ´n wat forser Taal as tovören.
»Wat is mit di? lk hebb di nett ‘Good´n Dag’ boden! Büst du doovhörig? Wenn ´t so mit di is, kann ´k woll noch forser bölken.«
Man de Pupp sä nix, un Brör Voss un Brör Baar schuulden achter de Bus- ken.
Daruphen bölkde Brör Matten de Teerpupp so fors an, ,as he ´t man nett kunn: »War sünd dien Maneeren? Hest du ´t neet nöderg, `n Woord to verlesen un ‘Moin!’ to seggen, as sük dat för beschaavd Lü d´r henhört, wenn s´ sük up hör Padd bemöten?“
De Teerpupp sä weer nix, un Brör Voss un Brör Baar schulden achter de Busken.
Nu wurr ´t Brör Matten heelundall mall. He ballde ´n Fuust un gung stracks nah up hör daal. »Hest du neet ‘Moin!’ seggt, wenn ik bit dree tellt hebb, sa´st du woll ´n örnliken Duff up dien Nös kriegen!« Brör Matten fung an to tellen: »Een ..., twee...« Man de Pupp sä nix, un Brör Voss un Brör Baar knippogden un gniffelden. »... dree!«, brullde Brör Matten in ´n grelle Taal. He wurr reineweg vergrellt. He truck een Arm torügg, un – battsdi ! – klitsde he mit ´n defftige Stöt sien Fuust up Teerpupps Nös. Man Brör Mattens Fuust stook fast in de Teer. He kunn de d´r neet herutrieten un d´r van lößkomen.

Nu spejde un scheet Brör Matten Für un Funken. »Laat mien Fuust löß !« schumbeckde he, un so truck he de anner Arm torügg, un – battsdi ! – geev he de Pupp ´n annern Duff weer liek up de Nös. Man de tweede Fuust bleev nett so in de Teer steken un weer neet lößtokriegen.
De Pupp sä nix un Brör Voss un Brör Baar lachden sük stillkens Kringels in d´ Liev.
»Wenn du mien Fuusten neet lößlettst«, bölkde Brör Matten, »sa´ ´k di woll all dien Tannen to d´ Beck utslaan.«
Magst löven of neet, Brör Matten sloog to. Eerst truck he een van sien Achterpoten torügg, un – rumsdi! – geev he de Teerpupp ´n Duff an de Keev. Man Brör Mattens Achterpoot stook fast. Darna – rumsdi! – geev he de Pupp ´n Duff mit sien tweede Achterpoot. Ok disse Achterpoot bleev steken.
»Wenn du mien Achterpoten neet lößlettst«, galpde Brör Matten, »sa´ ´k di woll mit mien Kopp duffen, dat di ´t Aamhalen vergeiht.«
Brör Matten duffde to, man ok sien Kopp bleev fast in de Teer steken. Un
darmit stoken Brör Mattens twee Fuusten, sien twee Achterpoten un sien Kopp alltosamen fast in de Teerpupp. He knuffde un reet, man wo feller he ´t versöchde lößtokomen, wo faster raakde he. Bold seet he d´r so fast in, dat he man nett noch sien Ogen rullen kunn.

Nu kwemen Brör Voss un Brör Baar achter de Busken weg un weren bo- venup. Se danzden um Brör Matten herum un lachden un basuunden hum in ´t Ohr, dat se d´r up ut weren, hum ´t Lücht uttopusten.
»Nu he´ w´ di, Brör Matten«, sä Brör Baar.
»Nu maak man nix anners mehr as dien lesd Gebedd, Brör Matten«, sä Brör Voss, »vandaag deit dien Klock de lesde Slag.«
Brör Matten bibberde un trillde. He wuß, dat he in ´n heel hekel Laag seet un weer in grote Nood. Man jüst do sett´t he sien scharp Verstand in, utto- sinnen, wo he graad ut disse Laag rutkomen mugg.
»Brör Matten«, sä Brör Baar, »du hest nu ´n heel Sett in de Naberskup all- machterg rumhüppket un de Baas d´r van spölt. Nu bün ik de Baas, un ik sall di nu woll dien Kopp d´r schoon ofslaan.«
»Nee«, sä Brör Voss, »dat ´s to eenfach un körtweg. He sall van uns noch wat Qualen uttostahn hebben.«
»Brör Matten«, sä he, »du hest mi naracht un Jahr bi Jahr mien Budel be- wiesnöst. Nu hebb ik di. Wat ´k nu doo, is, ´n grote Für antoböten. Wenn dat nu flundert un glend is, sa´ ´k di d´r woll rinsmieten un braden, – an disse Stee un an disse Dag.«
Abers do weer Brör Matten neet wieder van Bangigheid bekropen. He harr ´t rutfunnen, wo he lößkomen mugg. Man he stamerde, as wenn he de bang- ste Beverbüx in de wiede Wereld weer.
»Dar fraag ik de Düvel wat na, wat ji mit mi anstellen«, sä he un dee so, as wenn he over ´t hele Levend trillen un bibbern muß, »wenn ji mi man blot neet over de Busken in de Stiekelbusk smieten. Braad mi in ´n Für so heet as ji ´t willen, man smiet mi neet in de Stiekelbusk!«
»Töv ins«, sä Brör Baar, un tippde Brör Voss up de Schuller, »dar krie´ w´ wat mit to doon, Brör Matten to braden. Eerst mu´ w´ ´n heel Bült Brannholt bi ´n annersöken.«
Brör Voss krabbde sük achter d´ Ohr. »Dat ´s woll wahr. Nu, Brör Matten, so hang ik di up.«
»Du magst mi uphangen so hoog as di ´t gefallt«, sä Brör Matten, »man« bede he, »smiet mi neet in de Stiekelbusk!«
»Dar krie´ w´ wat mit to doon, Brör Matten uptohangen«, sä Brör Baar, »eerst mu´ w´ bi ´n heel lange Strick komen !«
»Dat ´s woll wahr“, sä Brör Voss. »Nu, Brör Matten, so laa´ ´k di ofsupen.«
»Du magst mi ofsupenlaten so deep as di ´t gefallt«, sä Brör Matten, »man«, trüggelde un bede he, »smiet mi neet in de Stiekelbusk.«
»Dar krie´ w´ wat mit to doon, Brör Matten ofsupen to laten«, sä Brör Baar, »eerst mu´ w´ hum to d´ Water runnerslepen.«
»Dat ´s woll wahr«, sä Brör Voss. »Nu, Brör Matten, so sa´ ´k di woll dien Huud van ´t Levend oftrecken. To, Brör Baar, laat uns d´r futt mit anfangen.«
»Treckt mi de Huud of«, sä Brör Matten, »riet mi de Ohren d´r of, riet mi de Benen d´r ut, kappt mi de Steert d´r of, man, Brör Voss un Brör Baar«, gung he an, harder to trugen un to beden, »smiet mi neet in de Stiekelbusk!«
Man do wurr Brör Baar so bi lüttjen wat brummerg.
»Töv ins, Brör Voss. Dat schient mi nett neet pläseerelk to wesen, Brör Matten ´t Fell oftotrecken, wieldat hum geen Bangigheid bitt, wenn hum de Huud d´r oftrucken worden mugg.«
»Man dat kannst d´ mi löven, he trillt vor Angst un Bangigheid vör de Stie- kelbusk!« sä Brör Voss. »Un jüst dar sall he nu tüsken de Stiekels raken! Denn is ´t ut mit Brör Matten!« Up de Stee reet he Brör Matten van de Teerpupp löß un smeet hum – hauruck! – midden in de Stiekelbusk.
Sekerlik, dar kweem ´n moi Gedrüs up, war Brör Matten in de Stiekelbusk an ´t Herumspöken weer. »Ooo!« ... »Ooohh!« ... »Aua!« bölkde he. He gierde un kreet. Dat Gerähr weer schrickelk. So bi lüttjen abers kwemen de »Ooos« un de »Ooohhs« un de »Auas« stadig wat sachter, in ´n vermöjende, flüsternde Sücht van dar weg, as wenn ´t mit Brör Matten würrelk d´r her weer.

Brör Voss un Brör Baar luurden un grienden. Se schüddelden ´n anner de Hannen un klappsden sük tegensiedig up de Rügg.
»Brör Matten is sien Flegelachtigheid vergahn!«
»Brör Matten is sien Baasspölen vergahn!«
»Brör Matten hett utspölt!«
»Dat weer ´t. Brör Matten is d´r west!«
Man jüst do hörden Brör Voss un Brör Baar ´n schoorfoots Sluren tüsken de Bladen van de anner Sied van de Stiekelbusk. Nu kiek an, well anners sehn se dar, sük sachtjes un kattjefiatt ut de Busken wegschuulen as Brör Matten sülvst? Brör Matten, schandidelnd un sük mit ´n Spriekje de lesde Teerkluutjes ut sien Bartharen rekend?
»Moin, Brör Voss un Brör Baar!« reep he hör to. »Ik hebb jo ´t seggt un immer weer seggt, mi neet in de Stiekelbusk to smieten. Dat is in de hele wiede Wereld de Stee, de ik am meesten in de Sinn hebb. Disse Stiekelbusk is de Stee, war ik up de Wereld komen bün!«
Un so, mit Hoogheid, – hüppedi! – hoppedi! – wüppde he d´r langs un weg un lachde, un lachde, bit he neet mehr lachen kunn, wieldat hum de Puust utgung.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• Keine eMail-Adresse vorhanden

  Johann Bernhard Wiemann als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen