Unkel Remus, Brör Foss, Brör Matten un de Pütt

In een Sömmertied weer Brör Matten eenes Daags buten Dörs in sein Vörtuun an ´t Warken. He maihde Greß, truck ´t Unkruud mit dat Wuddelwark up un mook allens torecht un moi för Sönndag. As he daar nu so togang weer, well anners mugg d´r nu ok noch vörbikomen as de olle Brör Foss. De harr wieder nix to doon, un so kreeg he ´t in d’ Kopp, up de Heeg to springen, um eevkes to kieken, wat Brör Matten d´r so dee. Do harr he ´t denn ok futt mitkregen, wo stuur Brör Matten in de hete Sünnschien an arbeiden weer, un he kreeg ´t in Sinn, dat dit de rechte Tied weer, sük ´n bietje Spaß un Brör Matten d´r mit mall to maken.
„Hier boven is dat doch rechtschapen högelk, Brör Matten,“ see he mit ´n fossen Stimm un schörtjede bi een van de wiedloperge, lange un scharrige Tacke van ´n Boom anhoog.
„ ´t mag ja wesen, dat du geern in de hete Sünn arbeiden deist, man wat mi angeiht, ik legg mi beter in ´n köhlige Scharr so as hier boven.“
„Wat mi anbelangt, ik doo geern wat,“ sä Brör Matten. He drögde sein Gesicht mit sein Snuuvdook un fung an d´r mit, een grode Bült Bladen tosamentoraken.
“Wat Lü in disse Gegend liggen lever wat herum un leiwamsen, man neet so Brör Matten. Ik bün ´n Rieter.“
Brör Voss hojappde.
„Dat trefft sük good, Brör Matten, umdat d´r noch völ Arbeid up di luurt un du heel geen Tied hest, di ´n bietje lang to maken un sük uttorüsten up een lüchterge Stee,.....as hier boven.“
Mit de Tied wurr Brör Matten nu abers doch wat möi, un sük an ´n köhlige Stee as de daar boven uttorüsten, weer nett dat, waarover he an ´t Sinnen weer. Man ´t wull hum ok weer neet recht gefallen, dat Brör Voss in de Nahberskupp herumschundjede un herumkösterde, dat de Haas ´n Leiwams weer. So bleev he d´r bi to rakeln. Man na ´n Sett fung he an, so sachtjes för sük hen to gnifflachen un sä denn fell:
„Nu mutt ik disse Bladen up ´n Kumpostbült achter ´t Huus dragen.“
Un mit dat namm he ´n grote Armvull Bladen un stappde d’r mit los. Man he gung neet daarmit to de Kumpostbült. De Armvull Bladen leet he man nett um de Eck van sien Huus fallen. Denn keek he sük na ´n köhlerge Stee um, waar he sük ´n bietje wat utrüsten kunn, ...een Stee, waar Brör Foss hum neet sehn kunn.
Do up eenmal keek he so bito na de olle Steenpütt. “Dat ´s akkraat de Stee!” sä he. He keek van binnen andaal, un daar in de Deepde, an de Enn van de Tau, weer een Emmer, nett boven over ´t Water. He keek herup na dat Dack van de Pütt, un daar weer ´n anner Emmer, de an dat anner Enn van dat Tau in de Lücht schukelde. Brör Matten schmüsterde.
„Disse Emmer in nett de Stee, mi wat to verhalen. Un Brör Foss sall mi daar wiß neet finnen. Dat ´s seker.“ Un mit dat sprung he daar herin. Man he weer d´r noch man nett drin, as de Emmer andaal un de anner Emmer van unnern anhoog suusde.
Runner gung ´t mit Brör Matten, runner un wieder runner, bit dat sien Emmer up ´t Water upslogg –plitschplatsch- , un de lege Emmer tegen ´t Dack sloog –bummsdi- . Brör Mattens Emmer dreev nu up dat Water. In sien Kopp gung ´t all heel un dall in´t Wilde. Alls wat he sehn kunn weer de dunkel Binnensied van de stenen Pütt. Alls wat he hören kunn, weer dat Water klucken un kullern. Un daar gaff ´t geen Weg, heruttokomen.
Disse hele Wiel unnerdeß weer Brör Foss eets neet an ´t Slapen. He harr de hele Tied een Oog up Brör Matten, un as he hum wegsliertjen seeg, um de Hook van ´t Huus to, slierde he futt achter hum an. Un so seeg he Brör Matten up de Pütt togahn. Un he seeg ok, wo he in de Emmer hüppde. Un he seeg daarto, wo de Emmer mit Brör Matten d´r in runner gung. De kweem hum so ut de Oog.
Brör Foss wull sien Ogen hast neet trauen. He sinneerde un klamüserde, man he kunn geen Faat d’r an kriegen, wat daar gebörde. He kroop d’r langs up de Tipp van sien Töhnen dichter an de Pütt heran un lunkohrde, man he höhrde nix. He keek herunner, man he seeg nix. ‘t weer klaar, dat he nix sehn of hören kunn, wieldat Brör Matten daar vull in ´t Düstern seet un in Benautheid sien Ogen hast neet to rögen trode.
Man so bi lüttjen boog Brör Foss sük över de Kant van de Pütt un bölkde herunner:
„Hallo, Brör Matten! Wat -Blixem!- stellst du d’r unner an?“
“Sch.sch.sch...!“ reep Brör Matten um. „Dat ´s geheem!“
“Denn man to...hmm...is dat water daar unnern butengewohn natt, Bör Matten?“
„Och, neet so natt as ´t wesen mugg an ´n regnerske Dag, Brör Foss. Man ik spör tominnsten geen grote Verschill, wieldat ik hier unner mit so völ Jökelee an d´ Gang bün.“
„Jökelee?“
He hung so ´n bietje wieder över de Kant un staarde herunner in de Düsternis.
„Wat vör ´n Jökelee daar unnern an de Grund van de deepe, düster Pütte?“
Brör Matten smüsterlachde
„Hest du denn noch noit wat van de Flitsi-Flatsi-Flapperu Fisken hört? Hest du noch noit d´r van vertellen hört, dat disse Fisken nargens annerwaars as akkraat hier unnern leven?“
Nu prootde Brör Matten so leev un kumpelsant, dat Brör Foss heel geen Acherdocht mehr harr.
„Nee, daar hebb ik noch noit nix van hört, Brör Matten. Wat vör ´n Slag Fisken sünd disse Flitzi-Flatsi-Flapperu Fisken?“
„Nu, dat sünd de dürste Fisken in de Werelt, Brör Foss. Ik fang se hier, un denn bring ik se fredaags na d´ Stadt un verkoop se daar vör ´n Taske vull Geld dat Pund.“
„Hech! ´n Taske vull Geld dat Pund!“ Sien Lung stunn Brör Foss vör d´ Hals. „Nu...jaa... gifft ´t d’r unnern völ van disssen Flitsi-Flatsi-Flapperu Fisken?“
„Heel völ, Brör Foss, heel, heel völ. Dat Water leevd d´r reineweg van.“
„Denn man to, Brör Matten, .....man bruukst du neet een, de di bi ´t Inhalen helpen mugg?“
Hast ´n Minüt leet Brör Matten up sein Bescheed wachten, as wenn he sükt ´t so dör de Kopp gahn leet.
„´t mag ja wesen, dat ik noch ´n Macker nödig hebb. Dat is ´n gode Infall, Brör Foss.”
Nu harr Brör Foss ´t so drock, ´n Stück of wat van de Fisken för sük sülvst to fangen, dat sien Hart as ´n Hammer daverde.
“Man wo kann ik daarhen herunnerkomen, di to helpen, Brör Matten?“
“Nu! Dat ´s licht, Brör Foss. Du hövst man nett in de lege Emmer daar boven to springen. Ik sall di hier unnern – swuppdiwupp- woll to faten kriegen.
Un so mit ´n Wuppdi sprung de in de lege Emmer, un – rumms! – suusde he andaal to de Grund van de Pütt. Man klaar, mitdat Brör Foss runnersuusde, schoot Brör Matten anhoog. Midden in de Pütt komen s´ an ´n anner vörbi. As Bör Matten up de Grund uipsloog, weer Brör Matten ok al an de Topp anlangt.
Brür Matten jumpde heruut ut sein Emmer. Denn lehnde he sück over de Kant van de Pütt, un he bölkde herunner in de Düsternis:
„Fang nett so völ van de Flitsi-Flatsi-Flapperu Fiskes as du kannst, Brör Foss! Daarna maak di lang un verhaal di wat in de moje un köhle Stee daarunner.“
Domit wippsteertjede Bör Matten liekut up sein Arbeid an, umdat he nu de olle wiesnösige Brör Foss van d´Hals harr; he föhlde sük geen bietje möi mehr.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• Keine eMail-Adresse vorhanden

  Johann Bernhard Wiemann als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen