Well anner ´n Gatt grafft

Dat weer so nett na d` Krieg in d` Sömmer 1945. Gung d`r all unnerst boven. Elk muß sehn, dat he dör d` Tied kwamm. Mit Eten weer dat bi de meeste Lü man heel poterg. Wenn`n dat vandaag so bedenkt, denn sünd wi dor noch immer good bilangs komen. De Feldbohnen - of Peerbohnen - hulpen uns dör d` Tied, mörgens as Sopp, middags mit Tuffels un avends dörstampt. Of un to geev dat ok maal Roggenmehlflupp un wenn`t good gung, denn noch mit Zucker un Melk d`r up. Man wat achteran, Pudding of so, dor was neet an to denken.
Aber wi Kinner funnen noch al fell wat. Wi stoppden uns middags so völ in d` Liev, dat de Hauptsmacht weg weer un denn gung dat up Tuur. Uns Pudding hung ja bi d` Nahber in Förm van Appels an d` Boom. Wi harren sülvst ok woll welken, man dat weer neet de recht Soort. Over `n anner Kant weren dat man so`n poor, dat wi Nood harren, de kunnen woll tellt wesen.
Mit Nahbers Appeltuun leeg dat all good an. Wi bruukden neet wiet over free Feld lopen, mussen daarför aber good uppassen, dat Nahber uns neet tofaat kreeg. Vör`n poor Daag harr he uns noch nett in d` Luur kregen, as wi mit Tasken vull Appels over de Schütten klautern deen. He schull düchtig, man dat dee uns neet sehr. Un denn meen he noch, wi sullen dat woll gau to marken kriegen, dat wi in sien Tuun nix to söken harren.
`N poor Daag later kwemen wi dor nett over to, as he unner sien Appelbomen Gaten graven de. Dürs heel neet lang, do weren wi d`r achter, wat dat up sük harr. In elker Gatt settde he `n Emmer vull Jier un deck de moi mit Struken, Gras un Eer of. Nix was mehr van sien Minskenfall to sehn. As he klaar weer, do freev he sük recht de Hannen, nett as wenn wi al in `n Emmer stappt wassen.
Nu gung uns dat dor um, dat de Emmers so gau as mögelk weer verswinnen deen. Ja, wi mussen uns wat infallen laten. Dürs man even, do harr wi de recht Dreih, wo`t makt worden muß. Uns Nahber harr `n Enkelkind van sowat fief Jahr. Dit lüttje Wicht sull uns helpen, de Emmers weer verswinnen to laten. De Steen, wor se vergraven weren, harr wi uns good murken. Avends legg wi up elke ofdeckt Emmer `n heel leckern Appel.
Anner Dag sull `t för dat lüttje Minske neet good utgahn. Se spöl so moi in d` Tuun un harr `n recht nüdelk Kleed an. Ik reep hör to:“ Ilse, mien Leev, wullt du woll för elk van uns `n Appel in jo Tuun upsöken? Wi troen uns dat neet van wegen dien Opa. He kunn uns woll tofaat kriegen.“ Erst wull se neet so recht, man `n Settje later weer se haast stolt d`r up, dat sükse groot Jungs al wat van hör wullen. Wi harren hör so wiet un wesen hör , welke Appels wi geern hebben wullen. Bi de erst Appel gung dat good. Daarbi mutt se woll nett up de Emmerrand paast hebben. Se smeet uns de Appel to un söch wieder. Man bi de tweed Appel weer dat so wiet, do weer`t passeert. Eer, Gras un Struken geven na un uns lüttje Maid stunn tomaal bit an d` Liev in Jier. Se gier, as wenn se ofstoken wurr. Dor kweem hör Moder, Nahbers Dochter ok al an un schull Moord un Brand, well dat mit de Emmer woll maakt harr. Nahber kweem dor ok over to un bekeek sük de Budel. He weer so benaut, dat he nix seggen kunn. Sien Dochter harr hum gliek in d` Luur un see hum dit Wark so up Kopp to. Hulp hum nix, he muß bekennen. So`n Schellens, as de arm Mann kreeg, harr ik bit daarhen noch noit hatt. He kunn uns reinweg begroten. Sien Dochter see an hum, disse Swienkraam muß he up d` Stee weer verswinnen laten un wenn dat noch mehr ingraven Emmers geev, denn sull he jo keen vergeten. Solang dat neet up Stee was, bruukde he sük in Huus neet weer sehn laten.
Wat mi um meesten wunnern dee, weer, dat hier de Vader van sien Dochter Schellens kreeg. Bi uns weer dat nett annersum. Ik versöch blot heel evkes, mi vörtostellen, wenn ik mien Vader .... . Neet uttodenken. Nu ja, villicht weer dat ja in elker Huus ofmaakt, well well utschellen dürs. Nahber harr woll twee Stünn Wark, bit`t all weer up Stee was. Uns sull dat recht wesen, denn so kunnen wi ohn groot Gefahr wiedermaken un daarbi mithelpen, dat uns Nahber mit sien Appels neet verlegen wurr.
Wi harren aber ok sülvst mitbeleevt, dat de, de annern `n Gatt grafft, uplesd dor sülvst infallt.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• rudolfelsterweb.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Rudolf Elster als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen