Unschüllig

Hen un weer seeg ik dat Deer noch heel lebennig vör mi: de moi Kanin, de de Söhn van uns Flüchtlings tomaal ansleept harr. Dor fullen uns Kaninen heel un dall tegen of. Weer mi so to, as wenn de nu `n Adeligen boven sük kregen harren. Weer`n Wievke, harr `n moi grau-sülver Klör un - dat harr ik noch noit sehn - `n Nummer in`t Ohr. Leet so, as wenn de dor inneiht worden was. Man ik kunn mi egentlik neet vörstellen, dat so`n Deer sien Ohr man even so unner d` Neihmaschin leggen de. Dat weer denn seker anners maakt worden. Nahst bün ik dor ok achterkomen; dat wurr mit `n Spell maakt.
Klaus, de Egendömer van disse Kanin, harr düchtig Nood, dat wi sien Deer woll wat doon kunnen. Daarum mook he sien Kaninhuck up Slött. Kaninen achter`t Slött, sowat harr`t bi uns noch noit geven. Uns Kaninen dürs elk un een wat to freten geven. Wi weren dor blied over, wiel dat blot so maal wat bito geven kunn.
So gung dat denn `n heel Sett wieder. De adelig Kaninfroo wurr groter un groter un wi weren hör egentlik woll günnen, maal uns groot Kaninbuck kennentolehren, um dat se denn villicht ok maal Jungen kreeg. Mennigmaal harr ik dat Geföhl, as wenn uns Komteß Sülvergrau - so nöhm wi dat Deer - ok hen un weer na uns eenfach Stratenkaninbuck plieren dee un villicht nettso doch as wi. Man Klaus meen, dat dürs neet wesen, dat weer neet good för sien Kanin. Nu ja, wenn he dat menen de, denn sull dat ja woll so wesen. Un vör de Kaninhuck hung ja ok immer noch `n groot Slött.
Man `n paar Maanden later, do weer dat denn doch geböhrt. Ik kann mi dor vandaag noch keen Riem up maken, wo dat woll angahn kunn, dat dat Deer tomaal Jungen kregen harr. Klaus bruukde heel neet völ ratseln, he wuß gliek, dat blot ik dat west hebben kunn, de sien adelig Kanin bi uns eenfach Arbeiterkaninbuck laten harr. Wenn ik anners ok `n dick Fell harr un woll wat of kunn, hier weer dat neet so. Well kann dat ok of, wenn een wat vörsmeten word, wat `n heel neet daan hett. Man word d`r up ankeken un hett dat Pläseer van de Undög neet maal hatt. Nu ja, mi bleev nix anners over as daarmit leven, dat ik Komteß Sülvergrau in Schaan brocht harr.
`N Sett later weer ik bi de Ollen van uns Maid up Visit, de wohnen in Warsingsfehn. De Kaninenfamilie un all, wat dor mit tosamenhung, weer so good as vergeten. Wi seten savends binanner in d` Tuun un vertellen uns wat. Do kweem tomaal de Brör van uns Maid mit so`n Stück of fief Albeeitacken an. De weren all vull van Albejen. Elk kreeg so`n Tack un dürs de lößeten. As dor nix mehr an satt, smeet wi de eenfach so bi Siet.
Tomaal schoot mi in d` Sinn, dat ik maal `n Geschicht lesen harr, wor `n Wicht verbrannt worden sull. Se harr na de Menen van`t Gericht wat utfreten, wor de Dood up stunn. Se hett immer weer seggt, dat se dat neet daan harr. Man hulp hör nix, se muß d`r an löven. Up de Weg na de Stee, wor se verbrannt worden sull, funn se `n Tack van`n Lindboom. Disse Tack stook se man so in d` Grund un see:“ Wenn de ankummt, denn sall dat de Bewies daarför wesen, dat ik unschüllig west hebb. Dat Wicht wurr verbrannt, man de Tack kweem an, wuss un wuss un wurr `n groten Boom. `N heel Bült Jahren hett he stahn as de Oldenbörger Karkhoffslindboom.
So as dat Wicht dat domaals maakt un dormit bewesen harr, dat se unschüllig was, so kunn ik dat nu ok ja mit de Albeeitack maken. Ik nohm mi de fienste Tack un söch mi `n mojen Stee. Dor stook ik hum ok man so in d` Grund: Nüms harr dat in d` Luur kregen. Ik weer mi heel seker, dat de Tack anwassen dee, wiel ik ja ok unschüllig west weer. `N Jahr later kweem ik weer na `t Fehn un mien erst Padd weer na de Tack hen. He weer glatt anwussen un harr al good greit. Nu weer dat för mi Bewies genoog, dat ik dat domaals mit de Kanin neet daan harr: Wenn de Tack nu aber neet ankomen was, denn harren de annern ja de Bewies hatt, dat `n mi to Recht de Unnöselheid anhangen harr. Daarum harr ik dat nüms vertellt. Nu dürs dat aber elk un een wies worden. De Ollen van uns Maid seen mi to, dat se good um de lüttje Busk denken wullen. `N Jahr later droog he al erst Albejen un de Böskupp kweem, dat ik arnten kunn. Dat gung so `n heel Rieg van Jahren so wieder un kann wesen, dat de Busk vandaag noch steiht.
Eens hebb ik aber neet mehr torechtkregen. Klaus, de mi dat mit de Kanin anhangen harr un de vandaag Professor in München is, de kunn ik dat mit de Albeeibusch neet mehr vertellen, wiel he wegtrucken was. Man ik bün mi seker, wenn he mi noch maal over d` Padd löppt un dit wies word, denn lövt ok he mi, dat ik an dat Malör mit de Kanin domaals keen Schuld hatt hebb.
Over `n anner Kant mutt ik aber ok seggen, dat dat domaals de eenzig Boom west hett, de ik up disse Art un Wies plant hebb, wiel dat leider immer stimmen dee, wat over mi vertellt wurr. Spietelk egentlik, anners harren in uns Kuntrei seker `n Bült mehr Bomen stahn.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• rudolfelsterweb.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Rudolf Elster als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen