To Foot na d` Meed

As uns Vader mal savends na Huus kweem, do vertellde he uns, dat he unnerwegens bi `n Buur heel nüdelk Deren sehn harr, Meertswienches. Wi harren sülvst ok woll al `n Rummel Deren, man sowat fehlde uns noch, was all Kinners Menen. Wi frogen Vader, wor dat denn was un of wi uns de woll mal ankieken kunnen. Ja, meende Vader, dat kunn seker woll angahn. Man dor was `n dicken Knütt bi. Denn muß`n heel achtern in d` Meden, woll so`n acht Kilometer to lopen. Wi sloken erst wat, man dat Lengen na de Meertswienches un de Hoop, villicht een mittokriegen, weren groot genoog, dat wi disse wied Weg woll up uns nehmen wullen. Vader un Moder harren dor ok nix tegen. Se meenden, wi mussen denn aber up Tied weggahn, anners was dat neet bewennt. Uns sull dat recht wesen. Denn kunn dat mörgen froh ja gliek losgahn. Wi harren uns utrekend, twee Stünnen sullen wi woll bruken mit all de Kökelee, wat Kinner unnerwegens so an sük hebben. Wenn wi so tegen halv negen weggungen, denn kunnen wi um Middag nett weer in Huus wesen.
So gungen wi denn anner Mörgen up Padd, Hans, Julius un ik. För d` Gefahr, dat uns dat mitlopen sull, so`n Meertswienche to kriegen, nomen wi `n lüttje Taske mit. Wenn wi fragt wurren, wat wi dor denn mit wullen, denn sullen dor even Kamellen indaan worden, de wi
unnerwegens söken mussen.
Nu was dat aber man neet even so, van Mainhaf na d` Upganter Meed to gahn. Dor muß`n ok mit Gefahren reken. Neet süksen, dat`n unner d` Auto komen kunn, nee, de legen heel wor anners. De Kinner van `t Nahberdörp muchen de Kinner van Mainhaf neet allto geern lieden; annersum woll nettso. Wor dat an leeg, weet ik vandaag noch neet. Dat weer aber nu mal so. Dor kunn`n mit reken, dat tomaal `n paar Jungs vör een stunnen un an to targen fungen. Dat kunn ok good gahn, man up een Stee wiß neet. Wi mussen, of wi wullen of neet, an d` Kinnerfabrik vörbi. Un nett as de Naam al seggen deit, Kinner weren hier ruum sait. To wat för `n Tied un Stünn `n dor vörbi gung, `n paar seten dor immer to spölen of Undög maken. Wenn wi dat man erst achter uns harren. Good un woll, dor kwemen ok al `n paar up uns daal. Se stunnen tomaal för uns un de Frageree gung los: Wo heten ji? Wat willen ji hier? Wor willen ji hen? Was uns so to, as wenn wi hier erst even dör d` Toll mussen. Hopentlik bruukden wi nix betahlen. Denn was uns Reis na d` Meed nu al daan, wiel wi keen Geld bi uns harren. Wi sachen ok woll so ut, villicht frogen se uns daarum heel neet eerst. Man wat mussen wi doch betahlen. Wi kregen elk `n goden an d` Beck. Hans un ik stoken dat so weg, seker wiel dat uns erst neet was. Man Julius fung düchtig an to blarren un wull sofutt weer na Huus to. Dat köstde uns `n Bült good Woorden, dat wi hum overhalen deen, nu doch wieder mittogahn. Un wenn he nu gliek weer um gung, denn muß he wiß nochmal betahlen. Dat meende, geev al weer een an d` Beck. Dat lüchtde hum woll in un he see, denn wull he man wieder mitgahn un sük unnerwegens bedaren.
Nu harren wi al `n heel Bült Tied verloren. Dorum nomen wi uns vör, d`r `n goden Stapp bi to doon. Schottjer Piep lagg gau achter uns un wi kwemen düchtig vörut. Um dat uns de Tied neet lang wurr, sungen wi, wat `t Tüg hollen wull. Wi lepen midden up d` Straat, all dree tegennanner un harren `n Geföhl, as wenn wi heel allennig up d` Welt weren. Man nu gung dat van d` Straat of in d` Meedweg rin. De was enigermaten drög. De Ackerwagens harren deep Sporen achterlaten un weren hen un weer ok mal utspoort. Tüsken disse Sporen weren sükse lüttje Kleipuckels un Julius, de nu weer good up Stücken was, mook sük dor `n Pläseer ut, disse Puckels mit Foten kött to maken. Dor sull he aber neet mehr lang Spaß an hebben. As he eenmal so rechtschapen toschüppt harr, do mutt he woll `n Stück Pahl of `n Steen raakt hebben. Ditmal was de Kleipuckel neet kött, man sien Schoh. De heel Kapp was openreten un dat leet so, as wenn de Tonen so rechtschapen na Lücht snappen deen un blied wassen, ok mal wat van d` Welt to sehn to kriegen. Bovendeem harr Julius sük an d` Foot besehrt un blarr al weer Snött un Quiel. He settde sük an d` Slootskant un wull keen Stapp mehr wieder. Un denn fung he ok noch an to futern un meende, wenn he doch man blot in Huus bleven was, denn kunn he nu moi in d` Tuun spölen. Un wat dat denn egentlik heten sull, för so`n paar luusig Meertswienches so`n Enn to lopen. De Deren leten doch bold nettso as Rötten un dor harren wi doch woll wiß genoog van. Wenn he denn noch an sien Schoh denken dee, denn luurde in Huus bovendeem noch `n Packje Schellens up hum, wenn neet noch mehr.
Hans un ik moken hum heel düdelk, dat dat nu keen Torügg mehr geven kunn. He kunn sük nu utsöken, of he dor sitten blieven wull, bit wi weer umkwemen, of wieder mitgahn. So gungen wi ok to un leten hum eenfach sitten. As wi so`n fieftig Meter weg weren, reep ik hum to, he sull sük dat noch mal overleggen. Kunn good angahn, dat wi `n Stück Brood kregen mit Wurst d`r up. Dor brochen wi hum wiß nix van mit um. Dat harr seten. He kweem anhumpeln un reep, wi sullen up hum töven. Wi moken hum de Schoh so`n bietje mit Wier torecht un na`n Settje bedaarde sük de Foot ok weer.
Dat dürde neet lang, do kunn`n de Plaats al liggen sehn, wor wi hen wullen. Dat Stück Brood, wor ik van proot harr, dee nu all mehr sien Fliet. Daarbi was noch heel neet mal seker, of wi overhoopt wat to eten kregen, wat denn noch `n Meertswienche.
Endlich stunnen wi an d` Vördör. De Lü fullen ut all Wulken, dat se nu al Visit kregen. Froo Poppinga see an uns, wat wi denn nu al wullen, dat weer doch erst halv negen. Harren wi recht hört, um halv negen weren wi doch erst van Huus weggahn? Dor kunn doch wat neet stimmen.“Ja“, see Froo Poppinga,“ik kann mi woll denken, worum ji so raar kieken. Ji hebben seker neet an de Sömmertied docht.“ Och ja, dee ik so heel klook, dat stimmt ok, dat harr`k ja weten mußt.
Nu mussen wi uns eerst even hensetten un verpusten un denn harren wi ja seker ok Smacht kregen bi so`n langen Reis. Dat kunnen wi leider neet ofstrieden, wiel dat ja ok wahr was. Un dat dürde neet lang, do legen de lecker Brüggen al vör uns up d` Tafel. Dor harren wi nu heel neet mit rekend, dat dat so fell wahr worden sull, wat ik Julius blot andütt harr. Man een Sörg harr ik nu al weer, dat Julius neet so völ up eenmal in d` Mund steken dee. Dat gung aber good, villicht ok dorum, wiel Froo Poppinga uns tüskendör immer wat fragen dee un wi sovöl Bott in d` Mund laten mussen, dat d`r hen un weer noch bito `n „Ja“ of „Nee“ utkomen kunn.
As de Brüggen up weren, wullen wi ok gliek na de Deren kieken, wor wi, wenn `n dat Eten neet mitreken dee, ja um komen weren. De Buur murk dat ok woll un see:“So, denn will ik jo man erst uns Deren wiesen.“ Wi gungen in d` Stall un sachen dor `n Koh liggen. Hans froog gliek, of se denn man een Koh riek weren. „Nee“, see de Buur,“de annern sünd all buten in `t Land. Disse Koh geiht dat neet good un is ok so um d` Dreih, dat se `n Kalv kriggt. Se ürt al düchtig un dat is immer `n good Teken daarför, dat de Tied d`r is.“ Ik dee so, as wenn ik dat verstunn un see, dat`n dat good sehn kunn. Julius, de ok wat van „Üren“ un „Tied“ upsnappt harr, meende, dat harr doch seker dor wat mit to doon, dat de Koh faker up d` Uhr kieken muß, um dat se neet verpassen dee, wenn dat Kalv kweem. `N Uhr kunn he aber nargens utmaken. So`n bietje verklookfidel ik hum, wo sük dat besaken dee un dat dat nix mit `n Uhr to doon harr. Man völ mehr verstunn ik dor ok neet van.
Wi lepen wieder in d` Peerstall. Dor stunn in een Huck `n lüttje Fohl. Hans froog gliek, of de denn keen Moder mehr harr. „Ja“, see de Buur, “man de mutt arbeiden, de is up`t Land vör d` Ploog. Vanmiddag kummt de even na Huus un brengt hör Kind wat to drinken mit.“ Ik doch mi so, dat`n bi so`n Deermoder woll upkieken muß. De löppt stünnenlang vör d` Ploog un maakt bito hör Kind wat to eten. Un egentlik weer dat hier ja nett annersum as bi de Minsken. Dor is de Moder haast immer in Huus un de Kinner sünd still unnerwegens. Un wenn de na Huus komen, denn willen se ok noch wat to eten hebben. Mitbrengen doon de nix, muß denn wesen fuul Kleer.
Wieder gung`t na d` Döskdeel to. Dor weren in d` Utkübben `n paar Swienhucken. Nu mussen wi denn erst noch de Swienen bekieken. In de een Huck lagg `n Mutt mit`n Stück of tein, twalv Biggen. De moken woll al Middag. Se legen all in een Rieg tegen- un upnanner an d` Moder un kregen wat to eten, beter seggt to drinken. In de anner Huck legen twee dicke Swienen. De wassen düchtig an `t snurken. De Buur vertellde uns, dat de van d` Harvst slacht worden sullen. Mi kunnen de nu al naar begroten, wiel se Wiehnachten neet mehr beleven dürssen. Man dat was nu even so un de Wurst harr uns nett ja noch good smaken.
Nu gungen wi noch even an de Gulfen vörbi, wor al Hei un Stroh vör d` Winter upstapelt was. Un denn gung dat uplesd na buten, na de Hucken, wor de Meertswienches in weren. Veer wassen elk för sük in een Huck, in de fieft een mit dree Jungen. O, wassen dat nüdelk un pläseerelk Deerkes. Dor kunn`n woll Dagen vör sitten un tokieken. Ik maalde mi dat al ut, wo dat woll weer, wenn bi uns in Huus de erst Jungen vandag kwemen. Daarbi harren wi bit nu noch nix, keen Huck un keen Meertswienche.
De Buur see an uns, wi sullen uns nu noch man even wat vermaken, he muß noch enerwaars achterto. Ja, dat wullen wi geern doon, de Tied sull uns woll neet lang worden. As wi eerst van de nüdelk Deren genoog harren, gungen wi noch mal bi de annern langs. De Koh harr immer noch keen Kalv. Wi gungen wieder un kregen up Döskdeel `n Eerkaar in d` Luur. Dor vermoken wi uns nu wat mit, wiel `n dor so moi mit hen- un herfahren kunn. Een settde sük vörn up de Balk, haast up dat lüttje Rad. Dor satten twee Footrasten an, wor`n dat Rad wunnerbaar mit regeren kunn. Tüskendör doch ik of un to d`r an, wo laat dat woll al wesen much. Dat muß mit leverlaa doch so sacht up Middag angahn. Of de uns woll to eten nögen deen? Egentlik kunnen se uns nu ja neet na Huus stüren, denn kregen wi hier un dor nix. Wat hulp`t, wi mussen dat d`r up ankomen laten. Dat dürde ok keen tein Minüten mehr, do reep Froo Poppinga uns ok al; weer Tied to Middageten, wi sullen gau komen. Dat leep nu woll nettso mit, as ik mi dat docht harr, man neet na uns Plaan. Egentlik harren wi nu ja al bold weer in Huus wesen mußt.
As wi in d` Köken kwemen, satt de Buur mit sien Familie al an d` Tafel, de Knechten un Maiden an`n annern, Wi settden uns hen un denn gung dat erst van beden, man denn ok van tolangen. Wat wi uns man denken kunnen, all stunn`t vör uns: Tuffels, Fleesk un Gemüs un – neet to vergeten – lecker Soß, sovöl as`n hebben wull. Wi nomen van elks wat up Teller un leten uns dat good smaken.
Tomaal schoot mi in d` Sinn, dat de Knechten un Maiden nu seker wegen uns an`n anner Tafel sitten mussen. Ik scheneerde mi rein `n bietje, wor ik anners keen Last van harr, man doch ok gliek weer, dat se mörgen ja weer up hör Stee sitten kunnen. Wat ik domaals noch neet wuß, was, dat de immer för sük seten. Wat sull`t, nu was dor ja so un so nix mehr an to maken. Up eenmaal, ik harr uns elk nett noch mal good wat updaan, weer`t Eten bi de annern vörbi. Nett vördem harr de Buur Mest un Gabel bi Sied leggt. Wo kunn dat nu angahn? All mitnanner weren tomaal satt. Ok dat bün ik nahst wies worden: all annern hollen up to eten, wenn de Buur satt is. Wi wussen dat aber ja neet un harren in Huus lehrt, dat`n sien Teller immer leegeten muß. Dat wullen wi hier nu ok heel geern un putzden dor nu rechtschapen tegen an. Julius harr al weer mehr in d` Mund stoppt, as`t egentlik lieden kunn. Do see de Burinske, wi sullen uns man driest Tied laten, de annern kunnen ja al togahn. Dor weren wi good mit inverstahn un atten na`t Beden in Ruh uns Tellers leeg.
As wi klar weren, gung `t erst even weer in d` Kohstall. Dat Kalv was d`r immer noch neet. De Swienen moken hör Middagstünn un in een Eck van `n lössen Gulf harren sük de Knechten för `n Duuske up`t Ohr leggt. Wi harren uns Liev ok bit boven hen vull un meenden, so`n Settje verpusten kunn uns ok woll good doon. Dürde neet lang, do see keeneen mehr wat. Mi schoot noch so dör d` Kopp, dat wi nu egentlik nettso legen as Max un Moritz. Hier was blot de Unnerscheed, dat bi de noch elk `n Höhnerbeen to d` Mund ut keek un dat`n bi uns de lesde Happ nett neet mehr tofaat kriegen kunn.
Na so ruugweg `n Stünn kweem de Buur un reep sien Mannlü up. Dat Fohl wurr sien Moder weer quiet, wiel de noch mit de anner Peer up`t Land muß to arbeiden. Wi bekeken uns noch mal de Meertswienches un kregen `n Settje later de Höhnerhuck in d` Luur. Weer dat `n Gekakel un Gepiep, as wi nahder kwemen. De Höhner stoken hör Kopp dör`t Wier, wiel se meenden, se kregen wat to freten. Man wi harren ja nix un kunnen hör blot `n paar Grasdotten tostoppen. Dor weren s` rein gierig na un wi kunnen dor bold neet tegen plücken. Tomaal reep Froo Poppinga uns un froog, of wi de Arbeiders woll dat Drinken na`t Land brengen wullen un denn dürsen wi nahst ok mit an`t melken. Man denn muß`t ok so sacht up Huus angahn, wiel dor ja noch de Sömmertied to bedenken was. „Ja“, see ik, „dat weten wi woll“. Dat kweem uns ja noch good topaß. Wenn wi um söven Ühr in Huus wesen wullen, denn bruukden wi ja ok erst um söven Ühr weg. Froo Poppinga hool dor ok neet wieder van up. Na`t Melken geev dat Avendbrood, wat wi noch geern mitnomen.
So tegen söven Ühr kwemen wi endlich up Padd. Uns lüttje Taske stoppde ik heel verlegen un schaamachtig unner d` Jack. De harren wi heel neet mitnehmen bruukt, was keen Meertswienche in. Bit up`t Eten was`t all umsünst west, de heel Dag verkleit. Seßteihn Kilometer lopen un keen Meertswienche. As wi uns verofscheden wullen, froog de Buur, of wi nu denn heel keen Meertswienche mitnehmen wullen. „Ja“, see ik,“geern; dor weer w` haast over wegkomen. Wi hebben ok `n Taske mit. Dor sullen egentlik Kamellen in, man dor sünd wi neet mehr to komen.“
Een Deer kunnen wi man kriegen, wiel se de annern noch eerst hollen mussen. Ditmal kregen wi eerst `n Buck mit. Wenn wi denn mal weer kwemen, denn weren de lüttje Jungen ok groot un dor sull denn sachs woll `n Eike bi wesen. Nu ja, dochen wi, wenn`t ok man `n Buck is, de Anfang is dor un elk mutt eerst lüttjet anfangen. Wi kregen de Buck in d` Taske, bedankden uns düchtig för alls un moken uns up Padd.
As wi van d` Meedweg up Straat kwemen, was dat al wat an schummern. Egentlik neet to begriepen, wiel wi doch stramm dörlopen weren.Bi d` Schottjer Piep weer`t al bold düster. Over een Kant `n Segen, wiel de Kinnerfabrik seker al Fieravend harr. Ja, so was dat denn ok, bruukde keen Toll mehr betahlt worden. In `t Möhlenloog bi d` Bahnschranken ankomen, schloog tomaal de Toornklock. De hull heel neet weer up. Wi dochen, dor kwemen nu söven Slagen, man van wegen. Unner elv dee de Klock dat neet. Nu verstunnen wi de Welt neet mehr. Wi harren d`r so`n Gang up hatt un weren veer Stünnen unnerwegens west. Dat sull woll `n düchtig Packje Schellens geven. Moder kweem uns `n Endje in Möt un froog, wor wi denn bleven.Wi seen an hör, dat wi dat nettso maakt harren as vanmörgen. Do weren wi um halv negen van Huus weggahn un up Meed um d` sülvig Tied ankomen. Un nu weren wi um söven Ühr van d` Meed weggahn un wullen ok um söven Ühr weer in Huus wesen. Dat was doch wegen de Sömmertied. Over een Kant verstunn Moder dat woll, dat wi`t good meent harren. Over `n anner Kant kunn se dor aber ok keen Höcht van kriegen, dat wi dat mit de Sömmertied nu heel un dall neet verstahn harren. Dat hulp nix, ok wenn wi möi weren, dat mit de Sömmertied muß noch so up Stee lehrt worden. Wi begrepen denn ok woll, dat dat savends mit de Tied nett annersum was as smörgens. Daarum harren wi torügg ok keen veer Stünnen bruukt, nee, nettso völ as smörgens, man de twee Stünnen van halv negen bit halv negen, de kwemen dor nu noch bi. Dat lüchtde uns woll in un sull uns `n Lehr wesen, wenn wi in `n paar Week de Eike halen deen.
Ik doch mi blot, wat Minsken all utfinnen. Se sullen doch bi een Tied blieven. As wi denn `n Sett later dat anner lüttje Deer halen deen, do mutten de Minsken ok woll insehn hebben, dat de Sömmertied doch woll neet dat Wahre west harr. De Uhren wesen all weer de sülvig Tied an un wi kwemen hen un her, so gau of langsam, as sük dat bi`n rechtschapen Tied hören deit.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• rudolfelsterweb.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Rudolf Elster als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen