De Draak van de Zee

Het jaar, 1881.

De kade van de stad was een broeiplaats van vuil, stank, ratten en ongedierten. 

            Het was al laat op de avond van een koude januari.

            ‘Rotabolicionisten!’, de wanhoop nabij schreeuwde de slavenhandelaar luidkeels toen hij zich realiseerde dat de domme politieagenten geen greep meer hadden op de menigte. Meer dan eenduizend mensen hadden zich aan het strand verzameld en ze wilden niet meer weggaan.

‘Geen slaven in de haven!’, schreeuwde de menigte eenstemmig. ‘Geen slaven in de haven!’

‘Dan zal er bloed vloeien!’, gilde de handelaar terug.

De zwarte slaven waren net aangekomen in een vrachtboot: jong zwart vlees, vlees van ‘zeer goede kwaliteit’ dat de handel in de stad zeker zou doen toenemen in de eerste dagen van dat jaar. Maar nu wisten de slavenhandelaar en zijn metgezellen niet wat ze moesten doen met die gekke lui die door de abolicionisten beïnvloed worden waren. En het ergste was de vijandigheid van de bootvaarders – transporteurs van de ‘goederen’ van de vrachtboot uit naar de kaai – die zich ook bij de abolicionistische beweging hadden aangesloten. Hun leider, belast met de havendienst, stond nu aan het hoofd van de beweging en weigerde de slaven te ‘ontladen’ nu dat  hij het het beu was om het lijden van die mensen te moeten zien en daaraan medeplichtig te zijn.

‘Geen slaven in de haven!’, ging de menigte aan het strand voort.

De slavenhandelaar en zijn metgezellen sidderden van woede terwijl de situatie steeds meer gespannen werd. Die schoften – abolicionisten en bootvaarders - moesten toch opgehangen worden, leeggebloed, aan flarden gescheurd...!  Maar toen kwam de politie ertussen.

‘De mensen aan het strand mogen met geen vinger aangeraakt worden!’, zei de sergeant, een klein, mager ventje – meer lijkend op een zombie dan op een hoofdagent van politie. Hij besloot de slavenhandelaren tot inzicht te roepen, en liet hen over het probleem discussieren met de bootvaarders zelf die nog op zee waren.

Dus ze gingen. Kon de leider van de handelaren die schoften maar in de zee weggooien! Wat wisten ze eigenlijk over abolitionistische beweging?  En al die mensen die uit de stad waren gekomen? Waren ze gek geworden? Of betoverd door die bevrijdingsideeën? De slavenhandelaren kozen de – naar hun mening – makkelijkste weg: intimidatie.  Maar de bootvaarders waren vastbesloten om af te maken wat ze waren begonnen: ze zouden geen slaaf meer transporteren.

Bijval bij de hele menigte weer die buiten zichzelf raakte van opwinding. En toen... tegen middernacht ontstond er brand in een van de opslagruimten van de haven. Uit niets. Voor de slavenhandelaren was het duidelijk dat het om brandstichting ging omdat in de bedoelde opslagruimte een lading slaven was, klaar voor de handel. De deuren gingen open en de gevangenen liepen hun vrijheid tegemoet. De menigte joelend, toejuichend, gek van opwinding... en temidden van al die herrie liepen een paar abolicionisten die bekend stonden in de stad als de “drie musketeers”. De slavenhandelaar uitte een verstikte kreet van woede:

- Ik zal je villen, allemaal! Ik zal je doden!

Maar niemand hoorde hem.

De oude Franciscus da Matilde, leider van de beweging van de bootvaarders en later bijgenaamd ‘Draak van de Zee’, werd natuurlijk ontslagen. Een paar jaar daarna werd hij weer in zijn positie geplaatst – door de Keizer zelf.