Dree Kranzen

“Nu kiek. He is d ` r al!“
De Klingel leet sük hören, man ehr Frau Pestoor bi de Vördör anlangt weer, stunn he al vör hör. He weer ´n Mannspersoon van Statür. Utsmacht` t seeg he ut.
“Moin, lev´ Tant´ Meta. Dar bün ´k. Seker weer to d´ rechte Tied. Vörjahrsarbeid steiht d´r ja weer an.”
Frau Pestoor hörde sien Begröten neet to ´t eerst Mal. Siet dree Jahren harr Hinnerikus, of Hinnerk, as he meesttieds nömt wurr, to diese Tied in de Dör van de Pasteree stahn.
“Moin, Hinnerk. Koom rin. Du heest moi Tuuntjeweer mitbrocht. Du süchst mi abers darna ut, dat Du woll ´n Pann vull braden Tuffels ofkunnst. Laat ´t man Paasken eerst achter uns liggen.“
Mit diese Prootje leet se hum binnenkornen.

Hinnerikus harr sien Kummst al vör ´n paar Daag anmeld´t hatt. “Man good, dat wi ´n grote Kruuttuun um ´t Huus to hebben“, harr Meta to hör Mann seggt, as se hum de Postkaart van Hinnerk in de Hand drückt harr. Hinnerk harr alltied ´n gode Eter west. Un hör Mann, de Pestoor, harr antwoord `t: “Hest recht, Meta. Man laat ´t wesen as ´t is. He is ja man ´n arm Stackert.” So weren s´ ok ditmalen weer blied um sien Besök.
Dat weer Hinnerk ok, ´n arm Stackert harr he alltied west. Upwussen weer he in ´n Rieg van Süsters un Bröers. Tüsken de weer he de west mit de klookste Kopp. Man Geld weer in sien Ollernhuus alltied betün west. Utbild´t worden, wat sien Ollen an ´t Knippke harr gahn mußt, harr d´r noit up stahn kunnt. Van dat, wat Vader na Huus brocht harr, harren s´ all mit ´n anner man nett leven kunnt. School achter d´ Riigg, vör sük ´n Leven in Besühnigheid, - darna harr sük dat jung Volk instellen mußt, un dat harren s´ siinner Nadenken doon.

Dat Hinnerikus ´n scharp Verstand mitkregen harr, harr sien Mester geen Ruh laten hatt. Na sien Bedünken harr dat, wat Hinnerk in de Koop harr, neet doodlopen dürst. So harren he un Pestoor de Koppen tosamenstoken hatt un beraden, wo se d´r mit an mussen, Hinnerk wat lehren, of, wenn ´t angahn mugg, studeeren to laten. Mester of Pestoor worden mugg he ja woll noch to packen kriegen.
Dat Hinnerk ok de Hannen d `r na stunnen, mit ´n Spaa umtogahn, harren s´ beid butendem mitkregen, ok , dat he neet bang d `r vör weer, bi anner Arbeiden sük de Hannen fuultomaken. Ut so ´n flietige, kloke Jung mugg doch wat Rechts worden könen.
Un ´t weer alls wat mitlopen. De dickste Buur, de Millionenbuur, seet al siet Jahren in de Kaarkenraad un harr ´n good Utkomen mit Pestoor hatt. Beid harren s´ geen Kinner.
“Ja. ´t is recht so. Wi hebben ´n lüttje Kamer tegen uns Köken. De word winterdaags van dar mit warm hollen. Dar kann he unnerkrupen. Vörm`daags puckelt he bi mi för ´t Natt un Drög un ´n paar Groschens bito, un bi Di kriegt he ´n Stohl unner ´t Neers un ´n Penntje in d´ Hand för ´t Lehren. Daför tuuntjet he bi Di.“
So kregen s´ beid wat för Köst un Unnerricht.
Dat harr sük alls moi angahn laten, bit eenerdaags Hinnerks Vader sien Ogen todee un bold d´r na ok de Millonenbuur. Do harren Pestoors Hinnerk ganz uppuckelt kregen. Se wullen hum neet weggahn laten to Anverwandten of Frünnen van sien Ollen. He weer beident in de Tüskentied doch ´n bietje wat an ´t Hart wussen. He weer ja ok bold sowiet komen, dat he sien Abitur maken kunn. Up ´t Eerste weer ´ t för Pestoor heel neet licht west, Hinnerk an ´t Lehren to kriegen. Man mit de Tied harr Hinnerikus ´t doch all moi wegkregen un weer beslaan in all de Wetenskuppen, de nöderg weren, dör de Prüfung to gahn, dat he studeeren kunn.

As ´t denn sowied weer, földen all dree sük bi sien Weggahn wat an ´t Hart grepen. He harr torügglaten, dat tominnsten eenmal in ´t Jahr, to Paasken, to de Vörjahrstuuntjetied, he weerkomen mugg, - wenn ´t Geld tolaten mugg. Pestoor harr för hum ´t Geld torügglegt, un as Hinnerks Moder stürven weer, weer ´t Ollernhuus wegdoon, un Hinnerk mit sien Süsters un Brörs harren ´t hör tofallend Deel up de hoge Kant leggt kregen. ´n Fründ van Pestoor ut olle Tieden harr för Hinnerk ´n Stee as ´n Soort Lüttje Mester in ´n Huushollen funnen, war he mit an de Tafel sitten dürs. So weer he d´r lang trucken, to Pestoor to lehren.
Elke Jahr to Paasken harr he denn ok, as he ´t bi sien Weggahn toseggt harr, vör de Dör van de Pasteree stahn un an de Klingel reten. Nett so as disse Jahr weer. ´n T´ied of sowat veerteihn Daag harr he mitbrocht, sük wat to verhalen, achter ´n Pann vull braden Tuffels sitten to könen un to tuuntjen.
Un so as elke Jahr seten denn ok weer Pestoor un Hinnerk ´s Avends tüsken Mahltied un Beddtimp bi ´n gode Zigarr un hullen hör Avendproot. Meta seet d ´r bi, de lüttje Runn mit ´n kremmig Tee to versörgen un sülvst bi wat Knabberee un Stikken un Pricken totohören. Een Satz van hör Mann, de för hör de Boverste in de bibelske Wetenskupp weer, wull hör neet ut de Kopp: “Bliev mi mit de neeimoodsk Lehr van d´ Hals. Dat Volk bruukt Swartbrood.“

Up de Middeweeksavend vor Paasken weren de lesde twee Zigarren uprookt. Bloot
noch de süver, krüderge Gör weer in de Zigarrenkist torüggbleven. So muß nu ´n neje Kist mit Zigarren d ´r her. Hinnerk harr sük ´t in de Koop sett to sehn, an de anner Mörgen ´n neje mit ´n besünners feinen Soort uptodoon. Eerst wullen Pestoor un sien Meta hum neet d’r mit dörlaten, man Hinnerk kreeg s´ den doch so wied, hum ´t totostahn.
Blot ... Hinnerks Geld langde neet. He kween abers up Börg d´r bi. Du büst mi d´r good för, Hinnerikus. Dat sall woll alls in Rieg komen. Stür mi ´t Geld in ´t Huus, wenn Du ´t bi ´n anner hest. Pestoor sall nix neet d´r van to sien Ohren komen.“ So leet de Krüdeneer hum lopen.
“Mag Di allens vör de Wind liggen!” see he to hum bi d´ Weggahn. So kwemen de Mannlü wiederhen na hör Wennst d´r to, bi d´ Avendproot hör Zigarren to roken, un Meta soog mit Geneet de Gör d´r van in. ´t stoomde so echt nach Mannlü.
Hinnerk harr abers bi de Koop up Börg wat anners in d´ Sinn hatt: ´t harr as ´n Ofscheedspräsent bemeent west. Man dat harr he Pestoor un sien Meta neet liek vör de Kopp seggen mucht. Nu seet he d´r weer up sien Studeerbuud un nötelde an wat Schriveree herum, wat ´n Breev an Pestoors worden sull. Hum full up ´t Hart, wo he ´t anspinnen mugg, sien Utwannern na Amerika bekennttomaken.

Doch de Tied slitt un ´t gung so sachtjes up Wiehnachten daat. ´n Week of wat d´r vör stunn ´s mörgens de Breevdrager vör de Huusdör van de Pasteree un reet an de Dörklock.
“Moin, Frau Pestoor. Hier is ´n Breev, för hör van Hinnerikus ut Amerika! Of de woll to Wiehnachten komen mag? Kumpelment an Pestoor.”
Mit trillende Hannen gaff Meta de Breev an Pestoor, de hum mit kribbelige Fingers openbrook. He truck ´n tweebladig Wiehnachtskaart ut de Kumvert herut. Un wo he de ut ´n annerfollde, flatterde ´n Geldschien herut up de Grund. Meta weer gau bi d´ Hand un namm hum up.
“Twintig Dollar!... Wat.. ´n.. Geld!”
Hinnerk harr ´t good meent. De een Hälft weer för Tant´ Meta un Pestoor, de anner Hälft d´r van för de Grafftstee van sien Ollen un för de Krüdeneer.
“Weetst D´ wat, Meta?” sä Pestoor to sien Frau, “De Zigarrenverkoper hett sien Geld kregen. De Kranz för dat Grafft van Hinnerks Ollen laten wi up uns Kösten gahn. De Geldschien reei ik mit ´n Anmarken in ´t Karkenbook. Villicht..., villicht mag ´t in Verloop van de Tied för de een of anner van de Nakomenskupp van de Familie van Hinnerks Ollen noch mal ´n packend Utfinnen worden.”
“Dat ´s ´n moi Gedank.” see se.

De Tied gung d´r hen, dat Leven ok. Breven un Kartjes worden schreven, bit tomal de grote Krieg utbrook. Dar weer ´t ut d´r mit. De Nood leet alls vergeten un versleten. Vördeem harr Pestoor sien Ogen al dichtmaakt, bold d´r na ok de Krüdeneer. As lesd na ´n Rieg van Jahren weer ok Meta, old un bi Jahren, sanft inslapen. Dat Karkspill wurr in de Hannen van ´n anner Pestoor leggt, an de sien Stee na Jahren weer ´n annern to sitten kweem. Denn brook de anner grote Krieg ut. Nood un Elend harr he brocht. As de to Enn gahn weer, kweem ok mennigeen mehr as na d´ eerst grote Krieg ut de Gemeen neet mehr na Huus. Well wull dar woll noch an de Tied vör d´ eerste Krieg denken? An de oll Pestoor mit sien Meta? An Hinnerikus un sien Ollen? An de Zigarrenverkoper? Nüms! De stunnen all mit ´n anner in ´t Vergetelbook indragen. Ok de Grootkinner van Hinnerks Süsters un Brörs harren van hör Grootunkel in Amerika un sien Tied hier un dar geen Weet mehr. De Tied weer över alls weggahn un harr de Sporen d´r van in de Dook van de Histoorje sük verlesen raten.

Eenerdaags, wat later in de Vörm´dag, wurr an de Dörklock van d´ Pastoree reten. Pestoors seten nett bi ´t Elvührtje.
“Laat mi man even gau tokieken” see Frau Peatoor.
Wat ´n Schrick kreeg s´, as se de Dör opende. ´n Mannsperson, hoogwussen un slank, in amerikaanse Soldatentüg, stunn vör hör. ´n Offzeer weer ´t. Dat kunn s´ de Kenntekens ansehn.
“Moin. Frau Pestoor? Wo is ´t?”
Seker, he sprook in sien egen Spraak. Frau Pestoor abers kunn d´r mit torechtkomen. Se harr ´t up de School lehrt hatt. Siet d´ Enn van d´ Krieg vör twee Jahr harr s´ hör Kennis faken bruken un verbetern un ok hör Mann d´r mit bistahn kunnt.
“Moin ... Ja ... Bedankt. . . ´k hoop hör ok. Komen S´ rin. lk sall mien Mann woll even her-halen.”
So kweem Pestoor d´r to, un sien Frau as Taalkse spölde de Middelsfrau. Se leden de amerikaanse Offzeer un sien Fahrder in hör Stuuv. De Koppkes Tee stunnen d´r futt vör hör. Un denn gung dat Gefraag un dat Uphellern los.
“Dat ´s richtig, Heer Offzeer. De Hinnerikus hett hier lang vör d´ eerst Krieg bi een van mien Vörgängers sien Unnerkomen hatt. Hier is noch ´n lang Tied darup Proot d´r van west. He verleet mien Vörgänger, de oll Pestoor un sien Meta, to Pestoor to lehren. He hett denn sien Land verlopen un is na Amerika utwannert ... . Nee, nadeem hett nüms mehr wat van hum to Ohren kregen ... . Ja, de Grafftstee van sien Ollen? Dat weet ik neet. Dar mutt ik erst in ´t Karkenbook nakieken... . De Grafftstee van de oll Pestoor un sien Frau? Ja, de kann ´k hör futt wiesen ... . Kranzen? Seker kann ´n de hier kriegen... .”

De Ogen van Pestoor un van sien Frau worden groter, de Halsen langer un de Ohren scharper.
“Well is dat? Wat sall de willen?” keken se sük tegensiedig baff mit fragend Gesichter an.
De Grafftstee van Hinnerikus sien Ollen harr Pestoor na wat Gesök utmaakt, un twee Kranzen weren hör ok gau in ´t Huus brocht. So stunnen s´ all weer bold vör de Grafftstee van Hinnerikus sien Ollen.
Do nohm de Offzeer sien Kapp of, nohm een Kranz in d´ Hand un see:
“Mien Grootvader beedde mi, up dat Grafft van sien Ollen ´n Kranz to leggen un ´n Gebedd to maken“.
´t weer ´n kört Gebedd, un all wullen ´s “Amen” segen, man se kunnen ´t all mit anner haast neet herutkriegen. Frau Pestoor kunn sük tegen ´n paar Tranen neet wehren, un ok de annern harr ´t andaan. De tweede Kranz wurr up dat Grafft van oll Pestoor un sien Meta leggt, ok mit ´n kört Gebedd, nett so, as Hinnerikus in Amerika, mit nu al ´n bült Jahren achter de Rügg, ´t wünsket harr.

“Heer Offzeer, se mutten noch vör ´n Menüt mit in ´t Huus komen. Ik weet, Se hebben neet völ Tied mitbrocht, man dar is noch wat, wat ik hör mitgeven mugg.”
De Offzeer nickkoppde. In Huus haalde Pestoor ´t Karkenbook her, klappde ´t open un wees de Offzeer de Dollarschien, de sien Vörgänger up een Bladd inreeit harr.
“Kieken s´ hier, Heer Offzeer, disse Schien hett hör Grootvader mien Vörgänger tostürt hatt, um Kranzen för de Grafftsteden van sien Ollen und van oll Pestoor un sien Frau to betalen. De hett mien Vörgänger sülvst betahlt un de Schien hier inreeit. De nehm ik d´r nu herut un geev de hör, un an de Stee d´r van reei ik hör Geldschien up dat sülvige Bladd van uns Karkenbook. ´n Anmarken kummt d´r to.”
De Offzeer föhlde sük ´n bietje bit Hart grepen. He sä blot sien Dank, dreihde sük de Huusdör to un wull in sien Militairauto stiegen. Man denn kehrde he sien Gesicht noch mal toriigg un see:
“Mien Naam is Henry. lk sall disse twee Stünnen bi Jo noit vergeten.” Un so leet he offahren.

´t weer sowat ´n halv Jahr later, do leet de Breevdrager de Dörklock van d´ Pasteree pingeln.
“Moin, Frau Pestoor. Hier is ´n Breev van Amerika för hör. ´n mojen Dag ok.”
Se wees hör Mann de Breev, brook hum open an leesde dat Schrieven, in Platt overdragen, vör.
“Leve Frünnen,
ik denk geern an mien kört Visit bi Jo torügg. De twee Stünnen gahn mi faken dör d´ Sinn. Man nu mutt disse Breev jo de bedrövd Naricht brengen, dat mien Grootvader Hinnerikus henscheden is, ehr ik na Huus torüggkweem. ´t is uns all, mien Ollen, mien Frau un mien Kinner hard ankomen, dat ik hum ´t neet mehr vertellen kunn, dat Se mi so frünnelk upnammen un hulpen, de twee Kranzen to beschaffen. Dat weer för uns all ´n anröhrend Ogenblick, as wi ´n Kranz up dat Grafft van mien Grootvader leggden, de wi betahlt hebben mit de Geldschien, de Ji mi in d´ Hand drückt hebben, ´n Schien van mien Grootvader sülvst, de sowat fievtig Jahr bi Jo in ´t Karkenbook legen hett un de för ´n Kranz för sien Ollen docht weer. Mien Vader, ´n Pestoor, hett dat Gebedd maakt, dat sülvige, dat wi bi Jo an de Grafftstee van mien Overgrootollen maakt hebben.“

´t stunn d´r noch mehr to lesen, man dat harr to Hinnerikus un de dree Kranzen geen Betreck. Pestoors seten achter hör Elvührtje, röhrden mit hör Teelepelkes de Kluntjes hen un her un wussen neet so recht ´n passend Woord to finnen. De hele Saak harr hör ´n Klam an ´t Hart geven. To Middag seten s´ d´r noch to örten.
“Hett woll alls so wesen mußt”, sä de Pestoor. “Sünnerbaar Volk, de Minsken. Eerst leven s´ mit ´n anner, denn gahn s´ ut ´n anner, denn stahn s´ ´n anner tegenover, scheten up ´n anner, un denn stahn s´ weer bi ´n anner bi ´t Gebedd.”
“Magst woll recht hebben. ´n sünnerbar Volk”, full s´ hum bi, as se nadenkelk de Schöttels na ´t Eten to d´ Ofwask tosamenstellde.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• Keine eMail-Adresse vorhanden

  Johann Bernhard Wiemann als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen