Hauptschandarm

Wor tein Kinner in`n Familie upwassen, is egentlik immer wat los. Dor gifft dat `n Bült Pläseer, man mennigmaal ok woll Käkelee un Striederee. So weer dat bi uns in Huus fröher ok. Wi weeren seß Jungs und veer Wichter. Nu harr sük dat mit leverlaa so`n bietje inspölt, dat ik as ollste Jung dor tüsken gung, wenn de Striederee utaarden dee. Dat harr de groot Vördeel, dat Moder of Vader dor buten blieven kunnen. Bi de kregen so of so all wat an d` Lepels, de dor mit inhungen, heel egaal, well Schuld harr. Dat kunnen wi ok good verstahn, denn bit de mit völ Frageree erst rutfunnen harren, well nu wüggelk schüllig weer, was up `n anner Stee de Käkelee al weer in d` Gang. Daarum mook wi dat, wenn`t eens angahn kunn, unner uns ut.
So was dat eenmal ok, as Julius mit een van uns Süsters, ik löv Lissy weer dat, Schandaal harr. Dor flogen Woorden hen un her - egentlik `n bietje mehr hen -, de ik vandaag noch heel neet maal geern in d` Mund nehm.
Ik hör mi dat `n Settje an un so sacht kweem in mi dat Geföhl up, dat hier nu woll `n hard Woord anbrocht was. So leet ik denn mien erst Wohrschoon rut un see an Julius:“ Ik löv, dat geiht nu so sacht to wiet; laat dien Süster tofree.“ Dat mien Brör nu sogliek uphollen dee to argern, harr`k noit vör mögelk hollen. Un ik harr ok recht, he hull neet up, ja, mook sogoor mit noch slimmerder Woorden wieder. Nu kweem dat, wor ik heel wiers mit rekend harr. “Dat kunn ik mi ja denken“, meen he, “dat du di hier inmisken deest. So`n Hauptschandarm mutt doch overall sien Nüffke tüsken hebben.“ De Titel “Hauptschandarm“ harr ik al `n Sett vördem van mien Süsters un Brörs todocht kregen un mi daarmit ok offunnen. Man de muß nu ok ja, as`n dat vandaag seggen deit, mit Leven bedocht worden. Daarum see ik, dat de Striederee nu uphollen muß. Wenn dat neet up Stee geböhren dee, denn muß ik leider van wegen mien Baantje ingriepen. Julius meen, dat weer seker mien Menen, man neet siens. He hull dat vör beter, wenn de Striederee nu sogliek to`n Enn brocht wurr, wo`t ok utlopen dee. Dat gung mi nu, as sük elk un een woll denken kann, noor an d` Ehr, beter seggt an de Ehr van mien Baantje. So kunn dat neet stahn blieven. Ik see an hum, dat ik mi sien Ückern nu neet mehr langer beden laten kunn. Mien Woord muß respekteert worden, dor bestunn ik up. Daarum weer dat nu mien letzt Woord: Uphollen !
Tomaal weer`t `n Settje still. Denn kweem Julius up mi daal un wull Free maken. Man dat doch ik blot. He stell sük vör mi hen un keek mi blot an. Denn tillde he sien Hand heel sacht hoch, as wenn he mi de geven wull. Man de gung all hoger. Up eenmal sett he boven bi mien Arm an un krabb mit sien Nagels bit unnern hen d`r up andaal. As sien Hand unnern was, neih he to d` Köken ut un weg weer he. Ik kunn nix seggen, so fell was dat all gahn. Tomaal reep een: du blöddst ja. Ik keek up mien Arm un wohrhaftig, dree rood Striepen gungen van boven na unnern up Arm lang un de Blooddrüppen lepen sacht andaal un sammeln sük unnern to`n groten Drüpp. As ik dat sach, kreeg`k natürelk ok naar Pien. Un mit de Pien kweem ok de Spraak weer. Wach man even, dat hest du neet umsünst daan, dat kriggst du all weer.
Dat he neet uptofinnen was, dor harr ik heel keen Sörg um. Wiers harr he sük insloten un dat kunn`n bi uns in Huus blot up een Stee, dor, wor de Kaiser to Foot hengeiht. Disse Stee weer heel achtern in d` Schür, as dat fröher in Burenhusen so Mood was. Wi gungen mit all Mann hen un good un woll, de Dör was ofsloten. Um nu heel seker to gahn, dat d`r keen annern up satt, keek ik erst even dör `t Pliergatt, wat wi van d` Swienhuck ut för d` Gefahr maal maakt harren. Wi mussen ja weten, well dor elkermaal up`t Gemack satt un mit well to reken was, wenn wi nett Undög moken.
Ja, dor satt he nu un föhl sük seker. Erst rökelde ik an d` Dör un proot hum good to. Weer beter, wenn he openmook. He kunn sük d`r up verlaten, dat sien Straaf `n Bült minner utfull. Man dat leet hum schiens all kold. So bleev mi nix anners over, as dor nu Koomher van to maken. Ik nohm de Dörklepp in beid Hannen un see:“ Ik tell nu bit dree un wenn du denn de Schötel d`r neet vör weg hest, word de Dör openbroken.“ Mien Tellen leet hum ok kold; he bleev eenfach sitten. Bi dree reet ik mit all mien Kracht, de ik up eenmaal upbrengen kunn, an de Dör. De mutt woll so verdattert west hebben, dat se, ohn sük to wehren, nagaff. Mit d` Klepp in Hand unn`n Stück van d` Dör full ik rüggels up de Stenen in d` Schürgang. De anner Breden fullen noch up mi un de Dör was kött as Solt. Nu kreeg ik`t doch wat mit Nood. Weer dat nu bewendt west, blot för `n bietje Hau `n helen Dör to vernelen? Wat sull`t, erst kreeg Julius nu sien kindlich Hau. Ik stunn up un sach hum dor noch immer up`t Gemack sitten, man nu neet mehr so seker. Nee, he triller rein wat un keek heel benaut, wiel he wuß, dat he verloren harr un mit `n Packje Hau reken muß. Man dor wurr nix van, he harr mit sien Utsehn doch wunnen. Ik much hum nix mehr doon, so kunn he mi begroten.
Aber he muß mi nu helpen, de Dör weer innanner to klütern, um dat uplesd ik neet noch Schellens of sogoor Hau kreeg. Dat weer heel neet so eenfach, wiel wi keen Spiekers riek wassen. Aber wi funnen dor`n Dreih up. De Peerstalldör muß sük nu eenfach mit minner Spiekers behelpen, een um d´ anner holen wi hör of. Denn funnen wi noch `n Kist, de utnannerhauen worden kunn. Dürs `n heel Sett, man na ruugweg `n Stünn weer`t all weer up Stee. De Dör satt weer good un elk un een kunn weer in disse eenzig Kamer, de oftosluten was, sien Fliet doon.
Ollen sünd`t neet gewahr worden. Dat weer för mi van groot Bedüden, wiel ik hier maal weer mien Baantje utföhren kunnt harr un Süsters un Brörs bit hen to d` nakomend Striederee erst weer Free mitnanner maakt harren.

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• rudolfelsterweb.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)

  Rudolf Elster als Lieblingsautor markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen