Wiehnachten as lütt Jung

Dit Vertell'n dreit sik um Wiehnachten 1959 oder 1960, und ik weer so fief oder süss Johr old.
Nohmiddags, an Hilligobend, weer dat sonst jümmers so ween, dat unse Öllern uns rutjogen däh´n, to'n Speelen. Renate und ik also rut. Maren, wat de jüngste weer, kunn binn blieben. De weer noch to lütt, und muß noch in'ne Puuch blieben und schloopen. Voder hett denn jümmers denn Dannenboom schmuck mokt. Wenn wi denn gegen Obend wedder rin keemen, vertell he uns, dat de Wiehnachtsmann almol dorween weer, um denn Boom vörbitobringen. Weer een schmuck Wunnerwark, wat he dorlooten hal. Und gegen Obend wull de Wiehnachtsmann denn noch mol wedder rinkieken, säh Voder.
Wenn wi uns genoch över denn Boom freut haln, denn mussen wi in de Boodwann. Een noh'n annern wor ünnerdüggert und affschrubbt, dormit wi uk schmuck genoch weern för denn Wiehnachtmann. Noh dat Booden gung dat an't Eten, und wenn wi dormit ferdig weern, mussen wi Mudder noch in de Köök hölpen. Geschirr afdröögen und so. Dat gung je man ni gau genoch bit dat so wiet weer, dat de Geschenke komen kunnen.
Aver, wenn wi mit dat hölpen ferdig weern, gung dat in de Stuuv. Blots, kannst di op'n Kopp stellen, jedesmol weer de Wiehnachsmann all dorween, hal de Geschenke eenfach hinpackt ohne uns "gooden Dag" to wünschen oder uns een Gedicht afftoverlangen.
Nu. wi weern je nu uk ni mehr so lütt, dat wi uns nich all mol Gedanken mokt hal'n, wi dat wohl angohn kunn, dat Voder mit denn Wiehnachtsmann in de Stuuv alleen ween kunn, anstatt in de Köök mit to hölpen, as wi dat mussen. De komischten Geschichten full'n uns dorto in.
So weer dat sonst bi uns an Hilligobend. Nur ditmol schull dat een beeten anners war'n. Bit to dat Obendeten weer dat Programm dat sülve, aver wat weer nu los? Eten weer fergig, und Voder gung mit uns in de Köök, und hölp uk noch mit afdrögen? Wull he sik denn ditmol nich mit denn oolen Mann aleen ünnerholen? Dor stimmte wat nich!
Nun denn, de Köök weer klor, und wi Kinner gungen in de Stuuv.
Wat nu? - Keen Geschenke? Nix, nur de Dannenboom, und sonst nix! Na, uns groote Ogen kann sik wull jedereen vörstellen. Ne, wi kunn dat angahn, hal de Wiehnachsmann uns denn vergeten?
Voder und Mudder meenten, wi schulln uns man dolsetten und afftöben, villicht wull de Wiehnachtsmann je noch komen, und is woanners blots noch opholen worn.
Dree unschullige Kinner seeten in de Stuuv, rutschten vun een Achterback op de annere und töven, und töven. Und de dummerhaftige Sendung in Fernkieker wulln wi uk nich seh'n.
- Op eenmol klopp dat an de Döör, as wenn dor een dat ganze Huus umschmieten wull! Jung, wat schooten wi tosoomen! Voder hoch, bölk irgendwat vun "Wiehnachsmann" und gung an de Huusdöör. De deepe Stimm, de wi ganz in'ne Stuuv hören kunnen, de kunn nur to een gehören, - to den Wiehnachsmann! Und de keem nu uk noch rin! Blots, wat muß de arme Mann sik nu ankieken? Twee lütte Deerns, de sik ünnern Disch verkroopen haln, und een lüerlütten Jung, de sik op een Sessel so lütt mokt hal, dat he man eben to finden weer. Keeneen rööcht sik, und keeneen kreeg dat Muul op, um gooden Dag to seggen. So muß de arme Wiehnachsmann ohne uns todoon de Geschenke ut denn Sack rutholen, und in de eene oder annere Hand rinpacken de ut irgendeen Eck rutlangt.
As de Sack leerdig weer, dor, -ja dor weer ik op eenmol dorbinn!
Dat gung so gau, ik weet ni wi dat keem. Und düüster weer dat, so düüster weer noch keen Nacht ween.
Nu gung een Specktakel los! De Wiehnachsmann säh wat vun "mitnehmen" und "oder ordig ween" und wat ni al, mien Süstern brüll'n tohop de Wiehnachsmann schull mi wedder rutloten, mien Öllern wat vun "will sik beetern", und so wieder. Nur ik seet in denn dunklen Sack und kunn nix moken.
Dat betteln und beeden nehm keen End, und so weer de Wiehnachtsmann nödigt mi wedder an de frische Luft to setten. Nu wor dat uk wedder ruhiger, und nohdem de oole Mann jeden een Gedicht affverlangt hal, wer he de Ansicht, dat he noch mehr Kinner to besöken hal, und so wull he wieder gohn. Allerdings ni ohne noch mol mit denn Wichelbössen in de Luft rumtofuchteln. Wi sähn nochmol dat wi uns betern wulln und wat man so noch vör sik hinbrabbelt und denn weer de Wiehnachsmann buten.
As wi dree Kinner dornoh aleen weern, geev dat natürli nur een Thema: Wi haln denn Wiehnachsmann sehn, mit eegen Ogen!
Nu kunnen wi unser Nohdenken wisükken Voder jümmers mit denn Wiehnachsmann alleen ween muß, ganz gewaltig över denn Huupen schmieten. - Aver, de Stimm..., de Stimm vun denn Wiehnachsmann, de hal ik doch allmol hört? Weer ni erst mien Unkel denn Dag vörher bi uns ween? Und hal de ni fast de sülve Stimm? Tööv man aff, ik will wull noch dorachter komen!

• Autorensteckbrief (Infos & weitere Beiträge)
• manfred.beyerplattland.de (Spam-Schutz - Bitte eMail-Adresse per Hand eintippen!)
• http://plattland.de

  Manfred Beyer als Lieblingsautorin markieren

Diesen Beitrag empfehlen:

Mit eigenem Mail-Programm empfehlen